Χαλασοκεφάλα

Γράφει ο Στέλιος Μπαρμπαγαδάκης

Μετά τις ήπιες πεζοπορικές διαδρομές του καλοκαιριού που κατέληγαν συνήθως σε κάποια παραλία, ξεκίνησαν ήδη οι ορειβατικές εξορμήσεις του Συλλόγου. Πρώτη στη σειρά ήταν η ανάβαση στην κορυφή Χαλασοκεφάλα του Ψηλορείτη την Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014.
Η 9ωρη πορεία μας ξεκίνησε και συνεχίστηκε έντονα ανηφορική, εκτός μονοπατιού, από την Ιερά Μονή Βροντησίου. Έπρεπε να ανέβουμε στην κορυφή στα 1922μ καλύπτοντας μια υψομετρική διαφορά περίπου 1382 μ σε απότομη ορθοπλαγιά με σαθρά μέρη και να επιστρέψουμε στο σημείο της εκκίνησης περνώντας από το δάσος του Ρούβα και το φαράγγι του Ζαρού.

Αν και οι κανόνες της ορειβασίας απαιτούν ήπιο ξεκίνημα για ζέσταμα, το ενδεχόμενο να κλείσει από τον καιρό η κορυφή μας υποχρέωσε σε γρήγορο ανέβασμα με ελάχιστες και ολιγόλεπτες στάσεις. Μέχρι να φθάσουμε στο αλπικό τοπίο που κυριαρχούσαν οι λουτσές, η διαδρομή μας ήταν μέσα από ένα υπέροχο πευκοδάσος και στα πόδια μας απλωνόταν τα χωριά της ρίζας του βουνού και ο κάμπος της Μεσσαράς. Σε όλη την ανάβαση μας συντρόφευαν οι μυρωδιές που ανέδιδαν οι φασκομηλιές και τα θυμάρια. Παρέα είχαμε ένα γλυκύτατο βοσκό της περιοχής, που ήθελε να μοιραστεί αυτή την εμπειρία μαζί μας.

Μεσημέρι πατήσαμε την κορυφή απ’ όπου η θέα ήταν μαγευτική. Μπροστά από το ίδιο σημείο βλέπαμε όλες τις κορφές του Ψηλορείτη, το πρινοδάσος του Ρούβα, τον Κόφινα τη Μεσσαρά, τα Παξιμάδια και στο βάθος τον Κέδρο. Στην κορυφή μοιραστήκαμε το πρόχειρο φαγητό μας που έγινε πιο νόστιμο με το κρασί που μας κέρασε για άλλη μια φορά ο Μανώλης.

Ένα τυχαίο γεγονός υποχρέωσε τον αρχηγό να τροποποιήσει ελαφρά την επιστροφή. Η κύρια ομάδα θα επέστρεφε από τα δυτικά από το μικρό οροπέδιο Αλικαδάμ, και δύο μέλη θα συνέχιζαν από το δάσος του Ρούβα.

Κατεβαίνοντας  προσπεράσαμε τα συντρίμμια ενός γερμανικού αεροπλάνου και μετά από αρκετής ώρας έντονη κατηφορικής πορεία βρεθήκαμε στο Τραχήλι, όπου το 1943 έδωσε ιστορική μάχη ο οπλαρχηγός Πετρακογιώργης, για ξεφύγει από τον κλοιό των Γερμανών. Τα ίχνη της μάχης στα δένδρα, η αναμνηστική στήλη και το εκκλησάκι που έχει κτιστεί στη μνήμη των θυμάτων αυτής της άνισης μάχης μας γέμισε συγκίνηση.
Η πορεία μας κατέληξε στο Βροντήσι, όπου η εντυπωσιακή κρήνη του ανακούφισε τη δίψα μας, και ο φιλόξενος ηγούμενος, μας τόνωσε με τον καφέ που μας προσέφερε. Στην επιστροφή μας μετά το Ζαρό σταματήσαμε να θαυμάσουμε το υπέροχο θολωτό κανάλι με το οποίο μετέφεραν οι Ρωμαίοι το νερό στην Γόρτυνα. Παρά το ότι το κανάλι έχει σημαντική ιστορική και κατασκευαστική αξία δεν έχει αναδειχθεί δυστυχώς. Αν και βρίσκεται πάνω στον δρόμο προς Ζαρό, δεν έχει καν τοποθετηθεί μια πινακίδα που να υποδηλώνει την ιστορικότητα του.

Ευχαριστούμε τον Αρχηγό Γιώργο Ρομπογιαννάκη για την οργάνωση της διαδρομής, την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητά του σε όλη τη διάρκεια της ημέρας και για την αξέχαστη εμπειρία που μας χάρισε.

Δείτε επίσης: Φωτογραφίες της εξόρμησης στη Χαλασοκεφάλα