Η Ιστορία του Συλλόγου
Η ίδρυση
Ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Ηρακλείου είναι μέλος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας – Αναρρίχησης (Ε.Ο.Ο.Α.). Ιδρύθηκε το 1932 από 23 Ηρακλειώτες φυσιολάτρες με την επωνυμία Ελληνικός Ορειβατικός Σύνδεσμος – Τμήμα Ηρακλείου.
Στις 19 Ιουλίου 1933 εξελέγη το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο:
Πρόεδρος: Μουρέλος Ιωάννης
Αντιπρόεδρος: Σακελλαρίδης Ιωάννης
Γεν. Γραμματέας: Δανδαρής Νικόλαος
Ειδ. Γραμματέας: Λαμπρινός Λάμπρος
Ταμίας: Φουντουλάκης Παντελής
Έφορος: Περδικογιάννης Φέφος
Σύμβουλοι:
Κοκκινάκης Μελέτιος
Γαλενιανός Γεώργιος
Λασηθιωτάκης Κωνσταντίνος
Μητσοτάκης Ιωάννης
Στις 25 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς, η κεντρική επιτροπή του Ε.Ο.Σ. στην Αθήνα ενέγραψε το Σύλλογο μας στη δύναμη των μελών του. Στα τέλη του 1935 ο Σύλλογος αριθμούσε 139 μέλη.
Η γερμανική κατοχή πάγωσε τις δραστηριότητες του Συλλόγου για 5 χρόνια. Δραστηριοποιήθηκε ξανά μετά την απελευθέρωση. (Η πρώτη μετακατοχική συνέλευση έγινε στις 26/9/1945).
Τον Οκτώβριο του 1977 μετονομάστηκε σε Σύλλογο Ορειβασίας Χιονοδρομίας Ηρακλείου (Σ.Ο.Χ. Ηρακλείου) ενώ το 1981 ξεκίνησε η αναρριχητική δραστηριότητα του Συλλόγου. Από το 1999 που τροποποιήθηκε το καταστατικό ονομάζεται Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Ηρακλείου (Ε.Ο.Σ. Ηρακλείου).
Τα εντευκτήρια
Αρχικά ο Σύνδεσμος στεγάστηκε σε ένα μικρό δωμάτιο στη γωνία των οδών Βλαστών και Ψαρομηλίγκων, ενώ το 1962 μετακόμισε σε κτίριο της Πλατείας Ελευθερίας. Το καλοκαίρι του 1967 μεταφέρθηκε στα σημερινά εντευκτήρια, στην οδό Δικαιοσύνης 53, των οποίων απέκτησε την ιδιοκτησία τον Δεκέμβριο του 1990.
Η 8η Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση
Τον Ιούλιο του 1948 διοργάνωσε στον Ψηλορείτη και τον Αφέντη Χριστό της Οροσειράς Δίκτη την 8η Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση. Ορειβάτες απ’ όλη την Ελλάδα περπάτησαν στα βουνά της Κρήτης από 17-27 Ιουλίου του 1948.
Η Η’ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΙΣ
ΟΡΕΙΒΑΤΑΙ ΕΞ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΨΗΛΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Ανάμεσα από χιόνα του Ιουλίου εις υψόμετρον 2.456 και 2.148 μέτρων.
Οι εκδρομές
Οι εκδρομές γίνονταν σε μια φύση ανέγγιχτη από τη ρύπανση. Οι περισσότερες ήταν εξερευνητικές γιατί δεν υπήρχαν σημαδεμένα μονοπάτια. Έπρεπε να αγαπάς πολύ το βουνό και τη φύση για να ξεκινήσεις την περιπέτεια. Αξίζει να σημειωθεί η μεγάλη συμμετοχή γυναικών στις δραστηριότητες του Συλλόγου. Δειλά έκαναν την εμφάνιση τους στο Σύλλογο και οι φυσιολάτρες φωτογράφοι.
Η ανάβαση στον Ψηλορείτη
Τα χρόνια εκείνα ήταν κατόρθωμα να βγεις στην κορυφή του Ψηλορείτη γι αυτό και οι τολμηροί ορειβάτες έπαιρναν δίπλωμα και μετάλλιο όταν κατακτούσαν την ψηλότερη κορυφή του, τον Τίμιο Σταυρό (2456μ). Η ανάβαση στον Ψηλορείτη γινόταν κυρίως από το χωριό Κουρούτες, από την τοποθεσία Παρδί και η κατάβαση από το Οροπέδιο της Νίδας μέχρι τα Ανώγεια, από μονοπάτι που περνούσε από τη Ζώμινθο μιας και ο δρόμος Ανωγείων-Νίδας δεν υπήρχε. Ο ορειβατικός εξοπλισμός (που δεν είχε καμιά σχέση με το σημερινό) μεταφέρονταν με μουλάρια λόγω της μεγάλης διάρκειας της πορείας (3 μέρες).
Η πρώτη χειμερινή ανάβαση στον Ψηλορείτη
Η πρώτη χειμερινή ανάβαση στον Ψηλορείτη έγινε στις 6-8 Ιανουαρίου του 1967. Οι συμμετέχοντες ήταν οι Κορνάρος Μανόλης, Χριστοδουλάκης Ανδρέας, Χατζηδάκης Θεόφιλος, Παναγουλόπουλος Νίκος και Φραγκιαδάκης Γιώργος. Η ομάδα των 5 τολμηρών ορειβατών μετά από επιμελή προετοιμασία ξεκίνησε για την δύσκολη και επικίνδυνη ανάβαση. Από το Ηράκλειο πήγαν με ταξί στους Κουρούτες Αμαρίου. Μετά από πορεία 3 ωρών έφτασαν στην τοποθεσία Φούλακας όπου διανυκτέρευσαν σε ένα μιτάτο. Το επόμενο πρωί ξεκίνησαν την ανάβαση στην κορυφή βαδίζοντας μέσα σε πυκνή ομίχλη με τη βοήθεια της πυξίδας και του πιστού τους σκύλου Τόγκο. Το χιόνι στην αρχή ήταν μαλακό και τα πόδια τους χώνονταν μέχρι τα γόνατα, μα πιο ψηλά ήταν σκληρό και άθραυστο και για να προχωρήσουν το έσπαγαν με τα «σκαπανικά». Ο Τόγκο τους έσωσε από μια πτώση σε βάραθρο. Πάλεψαν με το τσουχτερό κρύο και το μανιασμένο αέρα για ώρες και στο τέλος κατάφεραν να πλησιάσουν το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού. Γιόρτασαν τον άθλο τους με τσικουδιά, σύκα και σταφίδες και κατόπιν επέστρεψαν στο μιτάτο ακολουθώντας τα ίχνη τους. Από εκεί έριξαν φωτοβολίδες για να ειδοποιήσουν τους Κουρουθιανούς για την επιτυχία τους. Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν την κατάβαση προς τα Κόλλητα, το Σκαρονερό και τις Καμάρες. Επέστρεψαν στο Ηράκλειο περήφανοι για την επιτυχία τους.
Αποσπάσματα από την περιγραφή της χειμωνιάτικης κατάκτησης του Ψηλορείτη στην «Αλλαγή» του Μανόλη Κορνάρου
Άλλοι τη χαρακτήριζαν σωστή τρέλλα, άλλοι παράτολμο και επικίνδυνο άλμα και οι πιο συντηρητικοί κάτι το ακατόρθωτο. Εμείς φράξαμε τα αυτιά μας σ’ όλα αυτά χωρίς ωστόσο και να αψηφούμε τους κινδύνους και τις μπόρες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε…
…Το πρωί η ομίχλη ήταν πιο πυκνή, η ορατότης περιορίστηκε στα 2-5 μέτρα. Στεκόμαστε αναποφάσιστοι. Κοιτάζω ερευνητικά τα πρόσωπα και τα μάτια όλων. Σε κανέναν δε βλέπω φόβο, τα συναισθήματα είναι: κάτι από λίγο δισταγμό, λίγη αμφιβολία και πολύ λαχτάρα. Ξεκινούμε…
…Μπαίνει μπροστά ο Αντρέας με το περήφανο περπάτημα του και την ανεξάντλητη αντοχή σωματική και ψυχική, σπα πάγους και ανοίγει δρόμους. Ακολουθούμε βουβοί κατά πόδι. Τον παρακαλώ να σπα όσο πιο βαθιά μπορεί το χιόνι γιατί τα ίχνη μας αυτά θα μας οδηγήσουν στην επιστροφή. Αν χαθούν αυτά… αλλοίμονο…
…Οι παραστάσεις που αποχτήσαμε, η συγκίνηση που νοιώσαμε, η μαγεία του κατάλευκου τοπίου, οι κίνδυνοι που ξεπεράσαμε θα μείνουν διαρκώς χαραγμένες στην ψυχή μας-οδηγός για καινούργιες κατακτήσεις.
Έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Ο ΕΟΣ Ηρακλείου μεγάλωσε, απέκτησε πείρα και γνώση.
Σήμερα αριθμεί πάνω από 3.000 μέλη, οργανώνει εξορμήσεις σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, οργανώνει σχολές ορειβασίας, αναρρίχησης και κατάβασης φαραγγιών.
Είναι αθλητικό σωματείο εγγεγραμμένο στο μητρώο της Γ.Γ.Α. με αθλητές στην αγωνιστική αναρρίχηση, στο ορειβατικό σκι και στην αναρρίχηση βράχου.
Σήμερα, σε έναν κόσμο που αλλάζει, ο Ορειβατικός Σύλλογος Ηρακλείου, έχοντας συναίσθηση της ευθύνης του, συνεχίζει να μεταδίδει την αγάπη για το βουνό και τη φύση. Αποτελεί σεβαστό κομμάτι της κοινωνίας του Ηρακλείου και χαίρεται να καλωσορίζει νέους και νέες στις δράσεις του.