Βάλια Κάλντα
Αύγουστος 2015
Κείμενο: Ελευθερία Μαρτιμιανάκη
Δεν είναι τραγουδίστρια, δεν είναι καν γυναίκα (κάτι σαν την Βάνα Μπάρμπα) κι όμως όλοι λίγο-πολύ κάτι τέτοια σκεφτήκαμε μόλις ακούσαμε πριν χρόνια για πρώτη φορά αυτό το περίεργο όνομα…Τι είναι; Έτσι όπως εμείς την ζήσαμε τον Αύγουστο του 2015, ήταν κάτι σαν παραμύθι, κάτι σαν όνειρο, …σίγουρα κάτι που εύκολα δεν περιγράφεται…
Παρασκευή 14/08/2015
Και να μας πάλι στο λιμάνι, με την Παπαδάκη να ξεφυλλίζει καταστάσεις και να τηλεφωνεί αδιάκοπα στους τελευταία στιγμή …μη αφιχθέντες …Και να μας πάλι στο σαλόνι των Minoan Lines, να κρύβουμε τα χασμουρητά μας και την αδημονία μας για τις ακόλουθες μέρες…Ο καθένας με τις προσδοκίες του, ανάλογες του μύθου που ο ίδιος έχει φτιάξει για τις περιοχές επίσκεψης αλλά και το μεγαλείο των περιοχών αυτών….
Σάββατο 15/08/2015
Και να μας πάλι στο λιμάνι (Πειραιά), με τον Κωστάκη να λέει τα δικά του, να σπρώχνουμε βαλίτσες και σακίδια για να χωρέσουν για να σταματήσει ο Κωστάκης να λέει τα δικά του! Σύντομη στάση στο Flo cafe στα Μέγαρα, ακριβός ο καφές να λένε κάποιοι, πολύ καλός ο cappuccino έχω να πω εγώ…Και να μας πάλι να διασχίζουμε λίγο βαριεστημένα όλο τον βόρειο οδικό άξονα της Πελοποννήσου. Μέχρι το Ρίο, όπου …κάναμε κάτι που σίγουρα είχαμε νοσταλγήσει 10 χρόνια τώρα: Πήραμε το ferry γιατί συμφέρει!! Και να μας πάλι λοιπόν να φωτογραφίζουμε την γέφυρα από το ferry….σαν να μην πέρασε μια μέρα….
Και μετά πήραμε την ανιούσα που θα μας ανέβαζε ψηλά: στα σύννεφα, όπως αποδείχθηκε τις ακόλουθες μέρες. Ανεπιτυχής η στάση στο Μενίδι Άρτας (όταν έχεις πάει τουλάχιστον δυο φορές μέσα στο καλοκαίρι στον Άγιο Παύλο και στο Λουτρό, τι να σου πει και η πηκτή σαν χορτόσουπα θάλασσα του Αμβρακικού…) για καφέ ή/και σύντομο γεύμα. Μετά την Άρτα ο καιρός συννέφιασε και έριξε και κάποιες ψιχάλες (προσωπικά …ένοιωσα τύψεις που δεν αγχώθηκα καθόλου για το τι καιρός θα ακολουθήσει). Γιάννενα, Καλπάκι όπου προστέθηκε στην παρέα μας ο Στέλιος Τσιαλίκης ο οδηγός μας, που πρώτα απ’ όλα μας ενημέρωσε ότι στην περιοχή κάθε απόγευμα, κατά τις 17:20-17:50, βρέχει για μισή ωρίτσα… Όμορφη ούτως ή άλλως η διαδρομή, από ένα σημείο και μετά που αποκαλύπτεται από ψηλά η Τύμφη, σκέτη απόλαυση. Κόνιτσα: πολύ όμορφη πόλη η Κόνιτσα, κάπου σημειώσαμε σε επόμενη εξόρμηση οπωσδήποτε να εντάξουμε μια διανυκτέρευση. Αγναντεύοντας την Γκαμήλα μέσα στα σύννεφα, ακούγονταν μακρινές αλλά έντονες βροντές… Όμως πάλι δεν πολύ-αγχώθηκα, δεδομένου του ότι η ώρα του σημερινού ραντεβού με την βροχή είχε παρέλθει. Και μετά πήραμε τον επαρχιακό δρόμο για Παλιοσέλι. Απίστευτη διαδρομή μέσα στο πυκνό δάσος, με συνεχή κοντινά στην Τραπεζίτσα και κάτι απίστευτα πανοραμικά της Τύμφης. Το παραμύθι είχε ήδη αρχίσει….
Στη διασταύρωση με τον χωματόδρομο για το καταφύγιο Σμόλικα τέλειωσε η διαδρομή μας με το λεωφορείο. Το πότε ξεχώρισαν και τακτοποιήθηκαν τα πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας, μπήκαν σε αδιάβροχα και παραδόθηκαν στο φορτηγάκι του κυρίου από το καταφύγιο, άλλαξαν τα ρούχα με πιο άνετα για περπάτημα (και πιθανά υπό βροχή), τακτοποιήθηκαν τα μπαγκάζια, εγώ τουλάχιστον ούτε που το κατάλαβα… Περπάτημα για κανένα δίωρο μέχρι το συμπαθέστατο καταφύγιο Σμόλικα, σκαρφαλωμένο στα 1.700μ (με την κυρία από την Κόρινθο, που αγάπησε τον κύριο από το Παλιοσέλι…).
Ντουζάκι, ωραίο φαγητό, ρακές από τον κ. Νίκο και λίγη παρατήρηση των άστρων που ήταν…απίστευτα χαμηλά απόψε, και πέσαμε νωρίς για ύπνο. Που δεν ήταν τέλειος, ξύπνησα λίγο αργότερα με έναν άσχημο πονοκέφαλο, θα μπορούσε να φταίει και το υψόμετρο αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν έπρεπε να πέσουμε με τα παράθυρα κλειστά, έξι νομά σ΄ένα δωμά….
Κυριακή 16/08/2015
Πρωινό ξύπνημα, πρωινό γεύμα και τα στρουμφάκια ξεχύθηκαν χαρωπά στα δάση και τα ξέφωτα του Σμόλικα.
Μέχρι την Δρακόλιμνη (την πανέμορφη κοκκινωπή καρδούλα του Σμόλικα σε υψόμετρο 2.110μ) είχα κάνει εκατοντάδες στάσεις, είχα βγάλει πλήθος φωτογραφίες, είχα μιλήσει-γελάσει κλπ πολύ με αποτέλεσμα να τα έχω φτύσει στην κυριολεξία. Στάση λοιπόν, κάτι να φάω επειγόντως και να με δελεάζει η σκέψη να μείνω εκεί… να ξαπλώσω στα γκαζόν και να κάνω την…ορεινή φώκια, αλλά και δεν ήθελα να χάσω την κορυφή…. Κι όλο αυτό μεγάλωνε τον εκνευρισμό της πείνας… Όμως αφού κατέβασα κάποια ενέργεια σε βρώσιμη συμπυκνωμένη μορφή, συνετίστηκα και πήρα την ανηφόρα, παρακινώντας και την Παπαδάκη να μην σκέφτεται να λιποτακτήσει γιατί θα μετανιώσει… Αυτό μέχρι το σημείο με τα πρόβατα και τα τσομπανόσκυλα που τα προστάτευαν, στο οποίο σταματήσαμε να πάρουμε μια ανάσα κι ήταν τόσο όμορφη η θέα κάτω μας και γύρω μας, που δεν μας σταμάταγε τίποτα πια. Στην συναρπαστική θέα από το δεύτερο ψηλότερο βουνό της χώρας (2.637μ), ήμουν πλέον ευτυχισμένη που δεν έκανα τη βλακεία να λιποτακτήσω.
Καλή η ανάβαση(!!) όμως η συγκεκριμένη κατάβαση, που πατάς χώμα, αγγίζει την τελειότητα… Στάση στην Δρακόλιμνη, όπου η ομάδα μοιράσθηκε στους «δυνατούς» (κι αγχωτικούς) και τους χαλαρούς κι ωραίους. Ξεκινήσαμε κάποια στιγμή κι εμείς οι χαλαροί αλλά παρα-χαλαρώσαμε στην πορεία με αποτέλεσμα να μας προλάβει η βροχή που σήμερα ήταν τυπικότατη στο ραντεβού της και πάνω στον πανικό του φόρα αδιάβροχο, βγάλε τα γυαλιά (δεν βλέπεις τίποτα) κλπ χαθήκαμε και μεταξύ μας….πολύ πλάκα….Μισή ωρίτσα κράτησε δεν κράτησε η βροχή όμως το χρέος της το έκανε: Και κεραυνοί έπεσαν μπόλικοι, ευτυχώς λίγο μακρύτερα, και μας μούσκεψε κανονικότατα (μέχρι εσωρούχου, εννοείται). Και το (ποιός χαζός πληρώνει τέτοια έργα) κατηφορικό καλντερίμι με τις γυαλιστερές πέτρες λίγο πριν το χωριό, να γλιστράει θανατερά. Όμως την βγάλαμε από όλα καθαρή, και τα ατίθασα στρουμφάκια που δεν πρόσεχαν και χάθηκαν στο δάσος, τα βρήκε ο φωτογράφος και τα έσωσε τελικά… Την Αγία Παρασκευή ή Κεράσοβο, χωριό που κατά τα λεγόμενα διατηρεί τον πληθυσμό του, βρήκαμε γεμάτη κόσμο και πολλά-πολλά πιτσιρίκια, μην ξεχνάμε όμως ότι είναι και Αύγουστος. Φτάσαμε στην αυλή του ξενώνα της Αγίας Παρασκευής μαζί με τον ήλιο, μετά την μπόρα. Και εννοείται ότι το πρώτο που κάναμε ήταν να πιούμε ένα τσίπουρο (αυτό παραγγείλαμε, μπύρα ήπιαμε τελικά), στον ήλιο να στεγνώσουν και μερικά βρεγμένα… Κι ήταν τέλεια… (μέχρι και ο μεζές, άγνωστης ταυτότητας κρέας σε λουτρό σκόρδου, δεν με χάλασε τελείως όπως όφειλε-εκείνη τη στιγμή)… Και μετά παραλάβαμε τα δωμάτιά μας. Γέμισαν με μιας μουσκεμένα ρούχα τα μπαλκόνια του ξενώνα! Κι έγινε και το θαύμα: πρόλαβα κι έκανα ντούζ (μαρτυρικό με το νερό να στάζει τελικά μια καυτό μια παγωμένο, όμως ντούζ, κι ήμουν απ’ τους λίγους που πρόλαβαν…αυτό κι αν είναι συμβάν).
Το φαγητό ήταν τελικά σαλάτα και λίγες τηγανητές πατάτες γιατί είχαμε την τρομερή ιδέα να παραγγείλουμε πατάτες φούρνου στα πιάτα μας, κι ήταν κι αυτές όπως κι όλα τα άλλα σε λουτρό σκόρδου, όμως εντάξει κάτι έγινε…Και μετά αράξαμε στην αυλή όπου καταναλώθηκαν τα άπειρα τσίπουρα (κι όλοι οι ξηροί καρποί που είχαν ξεμείνει κατά την πορεία). Για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους: Ο κύριος του ξενώνα δεν το είχε και πολύ με τα δωμάτια, δεν το είχε και πολύ με το φαγητό (δεν το είχε δε καθόλου με το νερό), όμως με το τσίπουρο το παραείχε: το καλύτερο ever! Κι όλο και κάποιος συνοδοιπόρος να κατεβαίνει στη βρύση τη στάμνα να γεμίσει για να κάνει ντουζ, πολύ συνωστισμό η βρύση του χωριού απόψε….Και πίνοντας τσίπουρα αποφασίσαμε να το ξενυχτίσουμε απόψε (να μείνουμε μέχρι τις 12:05), μόλις μάθαμε ότι το ρολόι της εκκλησίας που χτύπαγε ανελλιπώς τις ώρες, σταματά μετά τις 12:00, ενώ όλοι σιγά-σιγά την έκαναν για ύπνο…Και κατά τις 11:30, μέσα στην ησυχία που είχε πέσει στο χωριό έγινε το εντελώς σουρεαλιστικό: Κορναρίσματα, κοσμοσυρροή, ντουντούκες, πιτσιρικαρία να ωρύεται, συνθήματα, πανό, χαμός! Η τοπική ομάδα είχε πάρει το…πρωτάθλημα! Είναι να μην το γιορτάσεις με άλλη μια γύρα τσίπουρα; Και κάποτε την κάναμε κι εμείς για ύπνο, πλήρεις (κι όχι μόνο σε τσίπουρα) και σχεδόν ευτυχείς…Και ανεβαίνοντας στο δωμάτιο διαπιστώσαμε ότι είχαμε και νερό….
Δευτέρα 17/08/2015
Ε! λοιπόν τελικά ο κύριος του ξενώνα δεν το είχε πολύ ούτε με το πρωινό: με το που έσκασα μύτη στη …σάλα του πρωινού, ένα αυγό μάτι …έσκασε μύτη κάτω από την μύτη μου! Έλεος! Έχω κι εγώ δυο τρεις (άντε πέντε έξι) παραξενιές με το φαγητό! Σε μια μέρα θα πληρώσω για όλες; Πριν φύγουμε, επίσκεψη στο λαογραφικό μουσείο Αγίας Παρασκευής, που ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον θα έλεγα. Εννοείτε ότι δεν παραλείψαμε να ανεφοδιαστούμε με λιγάκι τσίπουρο για τις κρύες βραδιές που θα ακολουθήσουν…
Αποχαιρετίσαμε την Αγία Παρασκευή για βόλτα στην περιοχή των Γρεβενών, αφού περάσαμε να αποτίσουμε τιμή βέβαια στην κυρά του Σμόλικα: τη Σαμαρίνα, το διασημότερο βλαχοχώρι της Πίνδου, σκαρφαλωμένη σε υψόμετρο που φτάνει τα 1.450m και αποτελεί τον ψηλότερο οικισμό της Ελλάδας που κατοικείται μόνιμα. Κάναμε μια γρήγορη βόλτα στο χωριό, πήγαμε στην εκκλησία μεγάλη Παναγιά (Κοίμηση Θεοτόκου) στην στέγη του ιερού της οποίας έχει …”ενσωματωθεί” ένα δένδρο, όπου συναντηθήκαμε με ένα κοπάδι…πανέμορφα κουταβάκια. Για πρώτη και μάλλον μόνη φορά στη ζωή μου, το σκέφτηκα για λίγο ότι αυτό το συγκεκριμένο, το πιο όμορφο και πιο κοινωνικό αλλά και πιο φωτογενές από τα πάμπολλα τελικά αδερφάκια, δεν θα με πείραζε να είναι το pet μου…. Μετά την κοινωνική επαφή με τα τετράποδα του χωριού, κάναμε μια βόλτα και στο φούρνο, γιατί αυτό το αυγό που δεν έφαγα, μου έφερε πείνα… Και πήρα το πιο δελεαστικό χωριάτικο τυροπιτοειδές, που αποδείχθηκε …σε λουτρό σκόρδου…Δεν το πιστεύω πια! Μοιάζει με καλοστημένη φάρσα….
Από επαρχιακούς δρόμους διασχίσαμε την περιοχή Γρεβενών με προορισμό το Σπήλαιο, ένα όμορφο χωριό κτισμένο σε μια βραχώδη προεξοχή του Όρλιακα, πάνω από το διάσημο γεφύρι της Πορτίτσας. Κατηφορίσαμε το καλντερίμι από το Σπήλαιο ως το πανέμορφο γεφύρι και περπατήσαμε μέσα στο επίσης πανέμορφο στενό φαράγγι πίσω του και δεν ήταν λίγοι αυτοί που δεν αντιστάθηκαν και πλατσούρισαν στα νερά του Βενέτικου ποταμού.
Μετά από σύντομη ξεκούραση στην πλατεία του χωριού ακολουθήσαμε τον επαρχιακό δρόμο κι αφού περάσαμε το κτηνοτροφικό χωριό Περιβόλι (Γρεβενά), διασχίσαμε την Βοβούσα (από την βοή του Αώου) ή Βωβούσα (…βωβή, μετά το φράγμα;). Για να σοβαρευτούμε η Βοβούσα, που ανήκει στον νομό Ιωαννίνων και αποτελεί το ανατολικότερο Ζαγοροχώρι, κατά μία εκδοχή πήρε το όνομά της από την λέξη βοή, σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή το όνομά της αποτελεί παραφθορά της βλάχικης λέξης Μποϊάσα, που σημαίνει “ήρεμα νερά στα οποία μπορεί κανείς να κολυμπήσει”, όπως παλιότερα ονομαζόταν ο Αώος, αλλά και η ίδια η Βοβούσα. 3 περίπου χλμ μετά φθάσαμε στο υποδειγματικά «ζεστό» και φιλόξενο καταφύγιο Βάλια Κάλντα. Το καταφύγιο αυτό είναι πολύ-πολύ προσεγμένο, αποτελεί πραγματικά μια «ζεστή αγκαλιά» όπως ακριβώς το θυμάμαι από το 2006 που είχα πάλι την τύχη να μείνω 2 βράδια. Μπράβο σε όλους τους εκεί! (μπορεί η συσκευή να μην βγάζει πια σαπούνι με το που την …κοιτάς, όμως το ζεστό νερό εξακολουθεί να ρέει άφθονο και γενικά οι συνθήκες να είναι υψηλού επιπέδου). Αφού τακτοποιηθήκαμε λίγο, δειπνήσαμε στο εστιατόριο του καταφυγίου και τιμήσαμε τις τέλειες πέστροφες της περιοχής (καημένες πέστροφες…, κινδύνεψαν από αφανισμό). Αργότερα καθισμένοι στην φιλόξενη αυλή ολοκληρώσαμε την βραδιά κάτω από τα άστρα.
Τρίτη 18/08/2015
Αφού πήραμε το πρωινό μας σχετικά χαλαρά ώστε να απολαύσουμε τον εκπληκτικό χώρο του καταφυγίου, κατευθυνθήκαμε στην Βοβούσα από την οποία ξεκίνησε ο περίπατος ως την Λάϊστα. Μια πολύ όμορφη διαδρομή, που ανηφόρισε στην αρχή αρκετά ώστε να μας προσφέρει κάποια στιγμή εκπληκτική θέα σ’ όλη την γύρω περιοχή και να μας δώσει τη δυνατότητα να προσανατολίσουμε το στίγμα μας στον χάρτη κάτω από τα πόδια μας και μετά έγινε κατηφορική. Διατηρήθηκε σχεδόν όλη μέσα σε δάσος πεύκων και οξιάς, ενώ μεγάλο μέρος της έγινε πάνω στο παλιό καλντερίμι που συνέδεε τα δύο χωριά. Όταν φτάσαμε στην Λάϊστα, ξεπεράσαμε το σοκ της τελευταίας ανηφόρας στην δροσιά της σκιάς ενός τεράστιου δένδρου στην πλατεία. Και αναχωρήσαμε οδικώς για το κοντινό Ηλιοχώρι, χωριό διάσιμο για την …πλάζ του. Από πετρόχτιστο κατηφορικό μονοπάτι, προσεγγίσαμε τον καταρράκτη Ηλιοχωρίου, έναν πανύψηλο καταρράκτη που πέφτει σε μία λιμνούλα, η οποία αποτελεί την κορυφαία ….πλάζ της περιοχής. Κανείς (σχεδόν) δεν αντιστάθηκε: Άλλος απλά κολύμπησε, άλλος ευχαριστήθηκε …μασάζ στα ορμητικά νερά, άλλος βουτιές, όλοι ικανοποιηθήκαμε. Και ξεκίνησε ο δρόμος της επιστροφής οδικώς. Που αποδείχθηκε μακρύς και φιδογυριστός. Ηλιοχώρι, Γυφτόκαμπος, Σκαμνέλι, Τσεπέλοβο, η σκάλα Βραδέτου και το Καπέσοβο, Κουκούλι από πάνω μας και το αγαπημένο γεφύρι του Πλακίδα (κάμπια εν κινήσει) δεξιά, γέφυρα Κοντοδήμου στον Βικάκη και Κήποι αριστερά, Νεγάδες (ψηλά), Φραγκάδες, Λεπτοκαριά, Δόλιανη, Μακρίνο και Ελατοχώρι (νομίζω). Κάναμε δηλαδή έναν ωραιότατο κύκλο, γεμάτο μέρη φορτωμένα με πλήθος αναμνήσεις, όλες ωραίες και πολλές από αυτές πολύ πρόσφατες: από την τελευταία εξόρμηση του συλλόγου στην περιοχή, τον Οκτώβριο 2014. Προσπαθήσουμε να αντλήσουμε όση ευχαρίστηση μπορούσαμε από την διαδρομή (πολύ κουραστική όμως παρά την προσπάθεια), γιατί δεν αφήνεις έτσι ένα …γύρο Ζαγοροχωρίων, που σου προκύπτει εκεί που δεν τον περιμένεις.
Αργά το βράδυ στο καταφύγιο, αφού τιμήσαμε την πολύ καλή κουζίνα, πνίξαμε την ταλαιπωρία του απογεύματος σε τσίπουρα στην αυλή….
Τετάρτη 19/08/2015
Το πρωί, επίσκεψη στο κέντρο ενημέρωσης για το εθνικό πάρκο Βόρειας Πίνδου της Βοβούσας, όπου ενημερωθήκαμε για όλη την περιοχή και ιδιαίτερα για την περιοχή της Βάλια Κάλντα, της περίκλειστης από βουνά στοργικής αγκαλιάς για τα κατατρεγμένα μεγάλα θηλαστικά της χώρας μας (λύκο, ζαρκάδι, αγριόγιδο, αρκούδα, βίδρα; αλλά και σκίουρους, δρυοκολάπτες, σαλαμάνδρες, αλπικούς τρίτωνες στις λίμνες Φλέγκας). Άλλο ενδιαφέρον που μάθαμε είναι ότι στο δάσος της Φλέγκας και συγκεκριμένα στην περιοχή «Κόκκινα Πεύκα» συναντάται ένα είδος πανύψηλου πεύκου του δασικού ή κόκκινου πεύκου (pinus sylvestris), που ξεχωρίζει από τα γκριζόκορμα μαυρόπευκα με τον κιτρινοκόκκινο φλοιό του κορμού του, σε πολύ περιορισμένη έκταση (έχουν μετρηθεί 32 δένδρα). Η περιοχή «Κόκκινα Πεύκα» αποτελεί μοναδικό σημείο εμφάνισης του είδους στην Πίνδο και το νοτιότερο σημείο εξάπλωσής του στην Ευρώπη. Μετά την επίσκεψη επιστρέψαμε στο καταφύγιο απ’ όπου ξεκίνησε το περπάτημα για την «Ζεστή Κοιλάδα».
Αφού περπατήσαμε για λίγο σε χωματόδρομο, μπήκαμε σε μονοπάτι το οποίο σύντομα κατηφόρισε και διασχίσαμε το ποτάμι μια πρώτη φορά. Και κάπου εκεί χαθήκαμε εντελώς μέσα στο παραμύθι…Με ονειρεμένη φύση γύρω μας παντού και το τραγούδι του νερού άλλοτε να πλησιάζει κι άλλοτε να απομακρύνεται λίγο, ανηφορίσαμε και κατηφορίσαμε και διασχίσαμε το ποτάμι πάμπολλες φορές, κάθε φορά πιο όμορφη από την προηγούμενη. Και σε κάθε βήμα μας να υποψιαζόμαστε ότι να πίσω από εκείνο τον κορμό, εκείνο τον θάμνο, εκείνο τον βράχο, μόλις μας κρύφτηκε η νεραϊδοπαρέα που μας ακολουθεί…. Και τα ξωτικά του δάσους που προστέθηκαν στην παρέα μας…Με όλες τις αισθήσεις ικανοποιημένες κάποτε φτάσαμε στην μεγαλύτερη βάθρα με το τέλειο νερό, στην οποία εκτυλίχθηκε η ιεροτελεστία της βουτιάς στο Αρκουδόρεμα.
Εμπειρία από μόνη της η βουτιά αυτή… Και συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε και να κατηφορίζουμε και να διασχίζουμε το ποτάμι και κάπως έτσι προσεγγίσαμε τον πυρήνα του δρυμού, όπου εκτυλίχθηκε η πιο σουρεαλιστική νύχτα της ζωής πιθανά όλων μας: Αφού στήσαμε το στρουμφοχωριό μας στον πυρήνα του εθνικού δρυμού, απλώσαμε μαγιό και παρδαλά παρεό σε αυτοσχέδιες απλώστρες δεμένες σε κορμούς πανύψηλων μαυρόπευκων, κάναμε τα απαραίτητα βραδινά μπωτέ μας στο παρθένο νερό του Αρκουδορέματος, συγκεντρωθήκαμε στο κέντρο του στρουμφοχωριού όπου ανάψαμε φωτιά!!!! (στον ειδικά διαμορφωμένο και σχετικά προστατευόμενο χώρο) στον πυρήνα του εθνικού δρυμού (επαναλαμβάνω). Εκεί απολαύσαμε ένα απίστευτο δείπνο, delivery από την Βοβούσα… (delivery ναι!). Το δείπνο συνοδεύτηκε από καλό κρασί και ακολουθήθηκε από βραδιά με ακόμα καλύτερο τσίπουρο και τραγούδι γύρω από την φωτιά!.….Καταστάσεις που δεν τις περιγράφεις εύκολα στους μη μυημένους, τους «έξω από την κλίκα των τρελών που παίρνουν τα βουνά», γιατί νομίζουν ότι τους κοροϊδεύεις….Και μάλλον μετά από μερικούς μήνες αρχίζεις κι εσύ να αναρωτιέσαι τι έζησες και τι ονειρεύτηκες…. Εννοείται ότι βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, σε όλες τις φάσεις, για να είμαστε κι εμείς σίγουροι ότι τα ζήσαμε και δεν τα φανταστήκαμε…
Απίστευτη, ανεπανάληπτη βραδιά, πέρα από όλες τις προσδοκίες…Την (μικρή) νύκτα μέσα στην σκηνή συντρόφευε το μαγικό τραγούδι του Αρκουδορέματος.
Πέμπτη 20/08/2015
Ξύπνημα και πρωινό με τσάι και πιτούλες delivery από την Βοβούσα (μα…μας κακομαθαίνετε!). Και κάποτε μαζευτήκαμε για να ξεκινήσουμε το περπάτημα, χωρίς ιδιαίτερη όρεξη ούτε βιασύνη να απομακρυνθούμε από αυτόν τον παράδεισο… Και ο παράδεισος τελικά μας ακολούθησε σε μεγάλο μέρος της πορείας μας. Περπατήσαμε μέσα σε πανέμορφο δάσος που μας έκρυβε εντελώς το φως του ήλιου για πολύ-πολύ ώρα. Παρεμβλήθηκαν και ξέφωτα με κεραυνοβολημένα (ή ίσως καμένα) δένδρα, που ακολουθούνταν από πυκνό δάσος όμως. Και κάποτε φτάσαμε σε κατάλληλο υψόμετρο στο οποίο άρχισε να αραιώνει το δάσος και να εμφανίζονται όλο και πιο συχνά αυτά τα μαγικά δένδρα, τα ρόμπολα. Ρόμπολο ή Λευκόδερμη Πεύκη, πανέμορφο είδος πεύκου που ανεβαίνει εκεί που κανένα άλλο είδος της ορεινής μας χλωρίδας δεν μπορεί να φυτρώσει, ως τα 2.400μ. Αντέχει στο χιόνι και στην παγωνιά όπως και στην άγονη γη της αλπικής ζώνης. Ο εχθρός συνήθως το χτυπά από τον ουρανό, όπως δεν αργήσαμε να διαπιστώσουμε….Και ανηφορίζοντας, τα δένδρα όλο και να αραιώνουν περισσότερο και τα ρόμπολα να γίνονται όλο και πιο πυκνά.
Και κάποτε φτάσαμε τις μικρές δίδυμες λιμνούλες της Φλέγκας. Πρώτα την χαμηλή και λίγο ψηλότερα και την δεύτερη (1.940, 1.960μ). Και το θέαμα κορυφώθηκε ανηφορίζοντας λίγο ακόμη, όταν φάνηκαν σε ένα «πλάνο» και οι δυο μαζί αδερφούλες! Οι λίμνες Φλέγκας, συνδεμένες με ένα επιφανειακό νήμα νερού, παίρνουν ζωή από μια πηγή του Αώου, κοντά στην κορυφή του βουνού. Το νερό της πηγής αφού γεμίσει τις δύο λιμνούλες διαδοχικά, κατηφορίζει προς την κοιλάδα και τις αφήνει πίσω του ανάμεσα σε διάσπαρτα ρόμπολα, που καθρεπτίζονται στην επιφάνειά τους. Ασύλληπτο το μέγεθος της απλοχεριάς της μητέρας φύσης.
Ανηφορίζοντας στην αλπική πλέον ζώνη, κάποτε φτάσαμε στην κορυφή Φλέγκας Μαυροβουνίου (2.159μ). Με πανοραμική θέα σ’ όλη τη βόρεια Ελλάδα και κοντινά στις δίδυμες λιμνούλες από την μια και την τεχνητή λίμνη πηγών Αώου από την άλλη μεριά. Στην κατάβαση, κι άλλη σουρεαλιστική έκπληξη μας περίμενε: Ένα απίστευτο νεκροταφείο νεκρών μεν, όρθιων δε ρόμπολων. Ολόκληρο δάσος από κεραυνοβολημένα μα αγέρωχα αν και νεκρά, ρόμπολα που έχουν μετατραπεί σε εκπληκτικά γλυπτά της φύσης. Το φαινόμενο εξηγείται φυσικά: Η μεγάλη περιεκτικότητα σε σίδηρο των πετρωμάτων έλκει τους κεραυνούς. Όμως όλη η περιοχή έχει έναν απίστευτο μαγνητισμό και ενώ σε γεμίζει με αρνητικά συναισθήματα: έκπληξη, στεναχώρια, θλίψη, συγχρόνως σου αρέσει παράφορα. Σε κάθε δένδρο να βρίσκεις τουλάχιστον ένα συμβολισμό, να αποδίδεις τουλάχιστον μια μορφή. Καταλήγει σαν παιχνίδι, που δεν θες να τελειώσει. Στο τέλος αγαπάς όλα τα νεκρά δένδρα, καθ’ ένα ξεχωριστά για συγκεκριμένους λόγους! Όμως και το μεγάλο νεκροταφείο ρόμπολων κάποτε τέλειωσε και το διαδέχθηκαν όμορφα λιβάδια. Με άλογα σε κάποια σημεία, ….αλλά και πολλές μύγες (αρχίσαμε). Και στο τέλος ένας άχαρος χωματόδρομος, με ωραία θέα όμως στην τεχνητή λίμνη πηγών Αώου, που είχε το μειονέκτημα να μην τελειώνει ποτέ….Και δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν τα στρουμφάκια κάποτε βρήκαν το λεωφορείο τους να τα περιμένει δίπλα σε κάτι λιβάδια στα οποία εννοείται ότι αμέσως ξάπλωσαν για όση ώρα πρόλαβε το καθένα…Τυχερά αυτά που δεν πρόλαβαν καθόλου, κι ας γκρίνιαξαν λίγο εκείνη την στιγμή….Με το που φύγαμε για Μέτσοβο άρχισαν οι πρώτες φαγούρες και οι πρώτες καντήλες (φλούμπες) έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους… όμως δεν δώσαμε πολύ σημασία, και φροντίσαμε να ευχαριστηθούμε το γεύμα και την μικρή βολτίτσα μας στο Μέτσοβο. Αργότερα στα Γιάννενα κι αφού κάναμε ντουζ, άρχισε η έξαρση …σε βαθμό πανδημίας…..Και μετά από όλη αυτή τη μαγεία που μόλις είχαμε ζήσει, ξαφνικά γίναμε όλοι πολύ-πολύ πεζοί και βαρετοί: Σε όλες τις παρέες να ακούς τα ίδια και τα ίδια: Μην τα ξύνεις, μου δανείζεις την fenistil σου, με συγχωρείς που ανακατεύομαι αλλά νομίζω έχεις πάθει μόλυνση (μπορεί και ελονοσία), σίγουρα χρειάζεσαι αντιβίωση, εσύ πόσα έχεις; μου δανείζεις την fenistil σου, μην τα ξύνεις λοιπόν! Και τα φαρμακεία της πόλης με μιας ξεπούλησαν τις fenistil κι όλα τα αντισταμινικά τους σε κάτι σκοροφαγωμένους κρητικούς που είχαν γεμίσει την πόλη….
Παρασκευή 21/08/2015
Μέρα αφιερωμένη στον τουρισμό η σημερινή, με ελεύθερο πρόγραμμα στο μεγαλύτερο μέρος της. Το πρωί προγραμματισμένη ξενάγηση στο μαντείο της Δωδώνης κι ακολούθως στο κάστρο Ιωαννίνων. Η επίσκεψη στην Δωδώνη να αποδεικνύει επίσης περίτρανα ότι αυτή η γωνιά της χώρας μας είναι μαγική…
Μετά την ξενάγηση στο κάστρο και μικρή στάση στο όμορφο καφέ του, εμείς τουλάχιστον όπως και οι περισσότεροι βέβαια, κάναμε βόλτα στην όμορφη πόλη ενώ το απόγευμα επισκεφτήκαμε το νησάκι της λίμνης. Στο νησάκι της κυρά Φροσύνης που (τυχαίο;) είχε πανηγύρι. Πολλοί από την ομάδα το τίμησαν και πέρασαν καλά όπως μας αφηγήθηκαν την επόμενη ημέρα αλλά και εμείς που γυρίσαμε στα Γιάννενα, δεν παραπονιόμαστε καθόλου. Περάσαμε πολύ καλά!
Σάββατο 22/08/2015
Με μια διάθεση μην το συζητάς καθόλου, όλοι μας επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο και πήραμε την κατηφόρα (με την διάθεση να κατηφορίζει συγχρόνως). Σύντομη στάση στο γεφύρι της Άρτας για καφέ και αργότερα για φαγητό, στο Μεσολόγγι οι μισοί και στην Τουρλίδα οι άλλοι μισοί. Περιμένοντας να μας παραλάβει το λεωφορείο αργότερα σε ένα αλσύλλιο στην είσοδο της Ιερής Πόλης, συνέβη κάτι που εμείς το εκλάβαμε σαν ….προφανές σημάδι ότι παρόμοια παραμύθια θα ακολουθήσουν…. Γιατί, αντικρίζοντας ένα ζευγάρι τρελούτσικα σκιουράκια να παίζουν κρυφτό-κυνηγητό, ανεβαίνοντας και καταβαίνοντας στα δένδρα του άλσους εκεί μπροστά στα μάτια μας, δεν ήταν ολοφάνερο το σημάδι;
Και σε λίγο ξανα-πήραμε το ferry (γιατί συμφέρει), με πιο συγκρατημένο ενθουσιασμό αυτή τη φορά βέβαια. Και αργότερα μετά από μικρή στάση στον Ισθμό, να μας πάλι στο λιμάνι του Πειραιά να κουβαλάμε όπως-όπως αμπαλαρισμένα μπαγκάζια και να χαιρετάμε κόσμο, φλερτάροντας κανονικά πια με την μελαγχολία.… Και να μας πάλι στο σαλόνι των Minoan Lines, στο οποίο δεν μείναμε πολύ αυτή τη φορά: την κάναμε για το εστιατόριο που….τα καταφέρνει καλύτερα με την μελαγχολία…. Να αρχίσουμε να συνερχόμαστε σιγά σιγά, γιατί το αργότερο την Δευτέρα το πρωί έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αληθινή ζωή, στην Ελλάδα του 2015…..
Ευχαριστώ πολύ τις νεράιδες της Πίνδου, συντροφιά μας σ’ όλη αυτή την απίστευτη απόδραση! Ευχαριστώ περισσότερο αυτούς που την οργάνωσαν, άψογα στην κάθε της λεπτομέρεια ώστε να εξασφαλιστεί η απόλυτη επιτυχία της! (μα delivery στην Βάλια Κάλντα; Παπαδάκη, εσύ παιδί μου δεν παίζεσαι….)!
Μπορείτε να δείτε φωτογραφίες της εξόρμησης εδώ.