Το πρώτο μάθημα

Β΄ εξάμηνο 2016

Γράφει η Άννα Καλλέργη

Πάει ο καιρός, πέρασε! Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από τότε που πατούσα για πρώτη φορά αυτήν την κορυφή. Οι μνήμες ξανάρχονται καθώς κοιτάζω τα χαρούμενα πρόσωπα των συνοδοιπόρων μου να απολαμβάνουν την καθαρή θέα κάτω από τις φιλικές ακτίνες του ανοιξιάτικου ήλιου. Πάνω στα ίδια βράχια τώρα, νωχελικά και χαλαρά, κάνουμε την στάση της κορυφής, τρώγοντας και πίνοντας, προσφέροντας στους άλλους ο καθένας το βρισκούμενό του.

Η μνήμη παίζει παράξενα παιχνίδια. Γύρισα πίσω είκοσι χρόνια. Μια ομάδα τότε του ΕΟΣ Ηρακλείου, χειμώνας θυμάμαι, είχαμε έρθει και πάλι εδώ. Η πρώτη μου ορειβατική εξόρμηση. Άπειρη κι εντελώς ανυποψίαστη για τις εκπλήξεις που μπορεί να κρύβει το βουνό, ακολούθησα. Δεν ήξερα παρά 2-3 άτομα, δεν με ήξεραν παρά 2-3 άτομα. Αυτό που ακολούθησε έμελλε να με στιγματίσει ως ορειβάτισσα και ως άνθρωπο!

Ήταν μια κανονική χειμωνιάτικη μέρα. Μια μεγάλη παρέα με αστεία και καλή διάθεση περπατούσε με ρυθμό. Φτάνοντας στην κορυφή η ομίχλη είχε κυριολεκτικά ζώσει την περιοχή. Η στάση μας τότε ήταν σύντομη. Η υγρασία της πυκνής ομίχλης που μας αγκάλιαζε, μας πάγωνε. Ωστόσο η δικιά μου ικανοποίηση δεν κρυβόταν κι ένα χαμόγελο –το μόνο ίσως- ήταν χαραγμένο στα χείλη μου και αποτυπώθηκε στην φωτογραφία της κορυφής. Ξεκίνησε η κατάβαση ακολουθώντας τα ίδια σημάδια. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την συνέχεια. Μόνη, αλλά νιώθοντας συνεχώς την παρουσία όλων των άλλων κοντά μου, περπατούσα προσεκτικά. «Αβέ» με χαιρέτισε ο αρχηγός περνώντας δίπλα μου. Μετά; Μετά άρχισε να χάνεται το φως της μέρα κι εμείς ήμασταν ακόμα στο βουνό, ψηλά! Κάτι δεν πήγαινε καλά. Το κατάλαβα όταν άκουσα να μας φωνάζουν να σταματήσουμε όπου βρισκόμασταν, όταν το φως λιγόστευε συνεχώς κι όταν άκουσα μια φωνή μέσα στην ομίχλη να φωνάζει το όνομά μου για να βεβαιωθεί ότι είμαι καλά. Σταμάτησα κοιτάζοντας γύρω μου και προσπάθησα να διακρίνω μέσα στην ομίχλη ποιός βρισκόταν κοντά μου. Είδα τον Νίκο. Ηρέμησα.

Αμέσως μια «επίλεκτη» ομάδα έμπειρων μελών είχε κινητοποιηθεί ώστε να βρει ξανά το μονοπάτι. Τα διακριτικά σημάδια του μονοπατιού μέσα στην πυκνή ομίχλη είχαν γίνει αόρατα. Είχαμε πάρει εντελώς λάθος κατεύθυνση και εκεί που βρεθήκαμε, μόνο με ελεύθερη πτώση μπορούσαμε να κατέβουμε! Άκουγα τις φωνές της ομάδας ανίχνευσης. Δεν έβλεπα πια, αφού είχε πέσει και το σκοτάδι. Οι υπόλοιποι είχαν γίνει ζευγάρια και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Ακολουθούσα ένα ζευγάρι που ο σύζυγος  ενθάρρυνε τη σύζυγο στο κάθε της βήμα. Ζήλεψα! Από ποιόν να ζητούσα βοήθεια; Δεν ήξερα κανέναν, δεν έβλεπα κανέναν! Και ξαφνικά, ένας άγγελος έπιασε το χέρι μου, ένας άγνωστος – μέχρι τότε. Και έτσι, χέρι-χέρι, βοηθώντας ο ένας τον άλλον κατηφορίσαμε την άγνωστη πλαγιά.

Η ομάδα ανίχνευσης διερευνώντας με αίσθημα ευθύνης τον χώρο είχε βρει τρόπο να κατέβουμε. Άκουγα τις φωνές τους να επιβεβαιώνουν τα περάσματα, έβλεπα τα φωτάκια από τους φακούς τους να τρέχουν μέσα στο σκοτάδι και την ομίχλη, ακούραστα κι αδιαμαρτύρητα, προς κάθε κατεύθυνση, ώσπου τελικά μας βρήκαν τρόπο να κατέβουμε όλοι με ασφάλεια.

Το βράδυ εκείνο, σ’ ένα μικρό καφενεδάκι του χωριού που καταλήξαμε, ήπιαμε ρακή στην υγειά μας και είδα πλέον τα πρόσωπα εκείνων των συντρόφων που όλοι μαζί κι ένας- ένας ξεχωριστά αποτελούν πια σήμερα αγαπημένους φίλους που μοιραζόμαστε κάθε φορά την χαρά του βουνού, της παρέας και της συντροφικότητας.

Και για άλλη μια φορά ακόμα, τα μέλη του ΕΟΣ Ηρακλείου υποστήριξαν και τίμησαν αυτό που πρεσβεύει ο Σύλλογος και με το οποίο έχουμε γαλουχηθεί όλοι. Ομαδικό πνεύμα συνεργασίας, ετοιμότητα στο βουνό, συνέπεια κι ενότητα!