Φαράγγι Βρυσί – Λάκκοι Χανίων

Κείμενο: Βαλάντης Πρικάκης

Κυριακή πρωί λοιπόν η ώρα 07:00 και ξεκινάμε γεμάτοι ενθουσιασμό και αγωνία για τον καινούργιο μας προορισμό, μιας και η εκδρομή γινόταν για πρώτη φορά. Αυτή τη φορά η εξόρμησή μας είχε ως αφετηρία το χωριό Λάκκοι του Δήμου Πλατανιών στα Χανιά. Ένα πανέμορφο καταπράσινο μέρος κτισμένο στα 450μ. στους πρόποδες των Λευκών Ορέων και γεμάτο από αρώματα Κρήτης. Με σύμμαχό μας τον καιρό και την αγάπη μας για τη φύση και με μπροστάρη πάντα τον αρχηγό μας Γιώργο Ρομπογιαννάκη περίπου στο μέσο του χωριού κατηφορίσαμε, θέλοντας να μπούμε στο μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στον προορισμό μας.

Το μονοπάτι, πανέμορφο και καταπράσινο, μας έδειξε από την αρχή τις προθέσεις του, ερεθίζοντας σε κάθε βήμα όλες μας τις αισθήσεις. Η πορεία μας ήταν ανατολική και όσο προχωρούσαμε ανακαλύπταμε σταδιακά τις εκπλήξεις που μας επιφύλασσε το φαράγγι. Σιγά σιγά γινόντουσαν εμφανείς οι σωλήνες υδρορροής που έφερναν το νερό στο χωριό από την πηγή Βρυσί. Να αναφέρουμε βέβαια εδώ ότι στο φαράγγι βρίσκεται ένα σπήλαιο με υπόγειο ποτάμι ,το Βρυσί, από το οποίο έλαβε και το όνομά του.

Αντικρίζοντας τον κύριο όγκο του φαραγγιού μείναμε έκπληκτοι: κακοτράχαλα αλλά συνάμα πανέμορφα σημεία, με τα κυπαρίσσια, τους πρίνους αλλά και εκπληκτικά λουλούδια να κυριαρχούν σε κάθε μας βήμα, το πράσινο να αναβλύζει στα πιο περίεργα μέρη, αλλά και εμφανή τα σημάδια από την καταστροφική παρουσία του ανθρώπου με τις πρόσφατες πυρκαγιές.

Η πορεία μας άρχισε να γίνεται ανηφορική με τη φύση να μας δείχνει το σκληρό και ταυτόχρονα δύσβατο πρόσωπό της. Το παλιό αυτό μονοπάτι γινόταν όλο και πιο άγριο, με ορισμένους από εμάς να διστάζουν σε ορισμένα απόκρημνα σημεία. Έχουν περάσει 3 ώρες και πλησιάζουμε τον προορισμό μας ,το σημείο από όπου υδρεύονται τα χωριά Ζούρβα και Λάκκοι, ή, αν θέλετε, το Βρυσί. 790μ.

Μετά από διάλειμμα 45 περίπου λεπτών και αφού γευτήκαμε τα λιτά γεύματά μας, γεμίσαμε τα μπουκάλια μας νερό και συνεχίσαμε την πορεία μας από την απέναντι πλευρά του φαραγγιού. Υπήρχαν σημεία που μας έκοβαν την ανάσα: ανηφορικά, απόκρημνα, δύσβατα, η αγάπη μας όμως για τη φύση και το πείσμα μας για την ολοκλήρωση της πορείας μάς έδιναν δύναμη. Καθώς πλησιάζαμε στον προορισμό μας, αντικρίσαμε ένα παλιό ασβεστοκάμινο με μερικά χαλάσματα γύρω του, δείχνοντάς μας την ύπαρξη μικρού παλιού οικισμού.

Μετά από μια ώρα περίπου φτάναμε στον προορισμό μας τη Ζούρβα, έναν πανέμορφο ορεινό οικισμό. Χτισμένη σε υψόμετρο 570 μ. και στη ρίζα κακοτράχαλων, αλλά κατάφυτων από κυπαρίσσια γκρεμνών των Λευκών Ορέων. Ο δρόμος μέχρι τη Ζούρβα ήταν στενός και επικίνδυνος, κάνοντας δύσκολη την προσέγγιση του λεωφορείου και αναγκάζοντάς μας να περπατήσουμε μέχρι τα Μεσκλα ένα κοντινό χωριό όπου και τελείωσε η εκδρομή μας.

Τελειώνοντας θέλω να ευχαριστήσω το δραστήριο Ε.Ο.Σ Ηρακλείου για τις συγκινήσεις που μας επιφυλάσσει κάθε Κυριακή και για εκείνο το ανεπανάληπτο αίσθημα της πληρότητας που η επαφή με τη φύση μπορεί να δώσει.

Η μια μεριά του φαραγγιού δε σμίγει με την άλλη και λαχταρούν ένα σεισμό ν’αγκαλιαστούνε πάλι.