Όρος Κέδρος

Βρισκόμαστε στα μέσα του Μαΐου και η φύση είναι στις ομορφιές της. Όμως φέτος ο καιρός ήταν πολύ ασταθής και απρόβλεπτος. Ενώ ο μήνας ξεκίνησε με ζεστούς νοτιάδες, συνέχισε με αρκετή ψύχρα, βροχή και δυνατούς ανέμους. Ήμουν λοιπόν λίγο ανήσυχη για τις καιρικές συνθήκες που θα επικρατούσαν την Κυριακή αλλά ευτυχώς η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη.

Τα τελευταία χρόνια ο Σύλλογος μας οργανώνει ανάβαση στον Κέδρο, κάθε φορά από διαφορετική διαδρομή. Αυτή τη φορά θα πραγματοποιούσαμε διάσχιση του βουνού από δυτικά προς ανατολικά, με ανάβαση στην κορυφή, με αφετηρία το χωριό Κισσός και τερματισμό στο χωριό Άνω Μέρος. Η διαδρομή αυτή είναι αρκετά δυσκολότερη από τις υπόλοιπες αλλά ήμασταν προετοιμασμένοι ανάλογα και είχαμε πολλή όρεξη για την πραγματοποίηση της.

Ξεκινήσαμε νωρίς-νωρίς από το Ηράκλειο για το χωριό Κισσός του Ρεθύμνου. Φτάσαμε στο Σπήλι και λίγο αργότερα στο χωριό Κισσός. Το χωριό αποτελείται από δύο οικισμούς, τον Κισσού Κάμπο και τον Κισσό που βρίσκεται σε λίγο μεγαλύτερο υψόμετρο (640 μ), στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του Κέδρου. Μέσα στο χωριό βρίσκονται τρεις βυζαντινές εκκλησίες με θαυμάσιες αγιογραφίες και λίγο έξω από το χωριό η ιστορική Μονή του Αγίου Πνεύματος.

Από τον Κισσό ξεκινήσαμε το περπάτημα αρχικά με νότια κατεύθυνση. Διασχίσαμε αγρούς γεμάτους με αγριολούλουδα, περάσαμε κοντά από τη Μονή του Αγίου Πνεύματος και στη συνέχεια ακολουθήσαμε το σηματοδοτημένο μονοπάτι Ε4 που μας ανέβαζε ομαλά στις δυτικές πλαγιές του βουνού με βόρεια κατεύθυνση τώρα. Φτάνοντας ψηλότερα αντικρίσαμε μπροστά μας το ωραίο Οροπέδιο Γιους Κάμπος, βιότοπο της ενδημικής Tulipa doerfleri αλλά και πολλών σπάνιων ορχεοειδών. Συνεχίσαμε με κατεύθυνση ανατολική και μετά νοτιοανατολική.

Οι χαμηλές πλαγιές του βουνού ήταν πολύ πλούσιες σε βλάστηση, με πολλά δέντρα, χαμηλούς θάμνους και μεγάλη ποικιλία λουλουδιών. Η φύση μας χάριζε απλόχερα τις χάρες της, η άνθηση βρισκόταν στο απόγειο της, όλα γύρω μοσχοβολούσαν και έλαμπαν. Η οικολογική αξία του Κέδρου είναι σπουδαία και απορρέει από τα ενδημικά ή σπάνια χλωριδικά στοιχεία του, όπως τα Dianthus pulviniformis και Cerastium brachypetalum doerfleri. Πολλά από τα φυτά αυτά περιλαμβάνονται στον κατάλογο απειλούμενων ειδών και προστατεύονται από τη ελληνική νομοθεσία.

Ένα ελαφρό αεράκι μας δρόσιζε καθώς ανεβαίναμε ομαλά ενώ ο ήλιος μας ζέσταινε για τα καλά. Συναντήσαμε μια σειρά οξυκόρυφων βράχων που οριοθετούσε την πλαγιά. Πιο πάνω χρειάστηκε να σκαρφαλώσουμε για λίγο από ένα πέρασμα με βράχια αλλά χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Όσο ανεβαίναμε προς την κορυφή η βλάστηση αραίωνε και το έδαφος γινόταν περισσότερο βραχώδες. Ο αέρας δυνάμωσε λίγο χωρίς να μας ενοχλεί ιδιαίτερα.

Πιο πάνω συναντήσαμε τη διασταύρωση των μονοπατιών, του δικού μας, με εκείνο που ανεβαίνει από το Γερακάρι. Φτάσαμε στο διάσελο από όπου αντικρίσαμε απέναντι μας τη νοτιοδυτική όψη του Ψηλορείτη, ακόμα σκεπασμένη με χιόνι, αλλά και πέρα μακριά στα δυτικά την οροσειρά των Λευκών Ορέων, χιονισμένη και αυτή. Βαδίσαμε στην κορυφογραμμή και λίγο αργότερα βρεθήκαμε στην κορυφή του Κέδρου, στα 1776 μ. Από εκεί η θέα ήταν πανοραμική. Οι ορεινοί όγκοι του Ψηλορείτη και των Λευκών Ορέων από τη μια και ο ανοιχτός ορίζοντας του Λιβυκού Πελάγους από την άλλη. Αυτός ο μοναδικός συνδυασμός βουνού και θάλασσας του νησιού μας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Και η δική μας ανταμοιβή, η απόλαυση του.

Στην κορυφή μας έκαναν παρέα μεγάλα αρπακτικά πουλιά, που πετούσαν σε κύκλους ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας. Η γεωμορφολογία του βουνού παρέχει τις ιδανικές συνθήκες για το φώλιασμα πολλών αρπακτικών πουλιών, όπως ο Gyps fulvus, ο Hieraetus fasciatus και ο Gypaetus barbatus. Η περιοχή ανήκει στις Σημαντικές Περιοχές για τα πουλιά (Important Bird Area, IBA).

Μετά από το κολατσιό και τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες, αναχωρήσαμε απρόθυμα από την κορυφή. Ακολουθήσαμε πάλι ανατολική κατεύθυνση και διασχίσαμε μικρά οροπέδια, κοιλάδες και καταπράσινες πλαγιές, ακολουθώντας τα σημάδια που είχαμε τοποθετήσει πέρυσι στη διαδρομή αυτή. Με λύπη μας διαπιστώσαμε την καταστροφή ενός μέρους της τοπίου από χωματόδρομο που για άγνωστο λόγο είχε χαραχτεί στην περιοχή.

Λίγο πριν το χωριό συναντήσαμε την παλιά Μονή Καλοείδενας όπου δροσιστήκαμε στην πηγή της. Καταλήξαμε στο Ανω Μέρος, ένα καταπράσινο χωριό σε υψόμετρο 580 μέτρων, στους νοτιοανατολικούς πρόποδες του βουνού. Στο χωριό επισκεφτήκαμε την ταβέρνα «Στίνος» όπου μας περίμεναν νόστιμα εδέσματα και μελωδική μουσική από τους οργανοπαίκτες, πατέρα και γιο, ιδιοκτήτες της ταβέρνας.

Αχ Καλοείδενας νερό και Κεντριανέ μου αέρα, να μπόρουνα να σ’ έπινα το μήνα μιαν ημέρα.

Έτσι ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία η διαδρομή μας στον Κέδρο και επιστρέψαμε στην πόλη μας ανανεωμένοι και πλημμυρισμένοι από τις όμορφες ανοιξιάτικες εικόνες και ευωδιές του βουνού…