Δάσος Αζιλάκων

Μια όμορφη χειμωνιάτικη μέρα ξεκινήσαμε από το Ηράκλειο νωρίς το πρωί, όπως συνήθως. Η ομάδα μας ήταν πολυπληθής, το λεωφορείο ασφυκτικά γεμάτο ενώ σε λίγο θα γινόμασταν ακόμα περισσότεροι με τους φίλους μας συνορειβάτες που θα ερχόταν μαζί μας από τα Μάλια και τον Άγιο Νικόλαο. Στην παρέα είχαμε μαζευτεί πολλοί από τα παλιά μέλη του Συλλόγου αλλά και πολλοί νέοι ορειβάτες και φίλοι. Το κέφι, η εύθυμη διάθεση και η ζωντάνια ήταν έκδηλα σε όλη την ομάδα.

Σύντομα φτάσαμε στα Μάλια από όπου ακολουθήσαμε με το λεωφορείο έναν ανηφορικό δρόμο που μας οδήγησε έξω από τον οικισμό, στην τοποθεσία Χαμόπρινα, σε υψόμετρο 350 μέτρων, από όπου ξεκινούσε ένα καλά διαμορφωμένο μονοπάτι φροντισμένο από τον Δήμο Μαλίων. Εκεί συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους και όλοι μαζί ξεκινήσαμε για το Δάσος των Αζιλάκων υπό την καθοδήγηση του αρχηγού μας Γιάννη Σταθόπουλου, παλιού και έμπειρου μέλους του Συλλόγου.

Μια πολύχρωμη κορδέλα από ορειβάτες προχωρούσε στο ανηφορικό ευδιάκριτο μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα, τους θάμνους, τις πέτρες και τα χορτάρια. Ο καιρός μας ευνοούσε, η ατμόσφαιρα ήταν δροσερή και ήρεμη ενώ ο ουρανός ήταν καθαρός, στολισμένος με μικρά λευκά συννεφάκια. Η βροχή που είχε πέσει τις προηγούμενες μέρες είχε μαλακώσει το χώμα και το είχε γεμίσει με ολόφρεσκα χόρτα και μανιτάρια.

Καθώς ανεβαίναμε η θέα φαινόταν υπέροχη, με τα βόρεια παράλια του νησιού να απλώνονται μπροστά στα πόδια μας, τους οικισμούς της Χερσονήσου, της Σταλίδας και των Μαλίων σε παράταξη αλλά και τη νήσο Ντια να πλέει στην ανοιχτή θάλασσα. Η διαδρομή ήταν απολαυστική. Κάθε τόσο κάναμε μικρές στάσεις για να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί και κάποιες μεγαλύτερες για να «ανεφοδιαστούμε» με φρούτα, χυμούς και ξηρούς καρπούς. Η βλάστηση ολοένα γινόταν πιο έντονη και έτσι σε λίγη ώρα βρεθήκαμε μέσα στο πυκνό και παρθένο δάσος των Αζιλάκων, στους πρόποδες του όρους Σελένα, σε υψόμετρο περίπου 900 μέτρων.

Το δάσος αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα δάση από αζιλάκους και τα δέντρα εδώ ξεπερνούν σε ύψος τα 5 μέτρα. Ο αζίλακας είναι ένα σπάνιο δέντρο που συναντάται στα ορεινά της Κρήτης και κάποιων νησιών του Αιγαίου.

Αζίλακας είναι η κρητική ονομασία του δέντρου Quercus ilex που στην υπόλοιπη Ελλάδα ονομάζεται Αριά ή Άριος Δρυς. Είναι ένα είδος βελανιδιάς, έχει δυνατότητα ανάπτυξης σε μεγάλο εύρος τύπου εδαφών και περιστασιακά βρίσκεται υπό μορφή πυκνού δάσους. Πρόκειται για είδος ανθεκτικό σε ακραίες συνθήκες, με εξαιρετική προσαρμογή στις οικολογικές συνθήκες της Μεσογείου. Η αίσθηση τού να βρίσκεσαι κρυμμένος μέσα σε ένα δάσος είναι μοναδική.

Σε όλους μας ήρθαν στο μυαλό εικόνες και συναισθήματα τύπου «Κοκκινοσκουφίτσας και Κακού Λύκου», «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων», «Ξωτικών του Δάσους». Περιπλανηθήκαμε στο μονοπάτι που χανόταν ανάμεσα στους κορμούς των δέντρων. Καθώς δεν ήταν πια τόσο ευδιάκριτο, ήταν απαραίτητο να μένουμε όλοι μαζί, σε μικρή απόσταση ο ένας από τον άλλο, για να μη χαθούμε. Το περπάτημα μέσα στο δάσος ήταν πολύ ευχάριστο και διασκεδαστικό. Παρατηρούσαμε τα φύλλα των αζιλάκων που παρουσίαζαν μεγάλη ποικιλομορφία, από πιο λεπτά και μικρά μέχρι πιο πλατιά, αλλά και τα μικρά όμορφα βελανίδια τους. Στην περιοχή του δάσους, εκτός από τους αζίλακες, συναντήσαμε και κάποιους ενδιαφέροντες βραχώδεις σχηματισμούς. Το σύνολο του τοπίου διαμορφώνει μια ιδιαίτερη και μοναδική περιοχή φυσικής ομορφιάς του νησιού μας. Θυμήθηκα τις τελευταίες δύο φορές που επισκέφτηκα την περιοχή, είχε χιονίσει τις προηγούμενες μέρες και ήταν όλα καλυμμένα από ένα κατάλευκο πέπλο χιονιού. Πρόβαλαν μόνο τα πράσινα κλαδιά των αζιλάκων και οι κοφτερές μύτες των βράχων. Τοπίο βγαλμένο λες από παραμύθι.

Πίσω ξανά στην σημερινή βόλτα, προχωρήσαμε για αρκετή ώρα στο δάσος, κατά μήκος των προπόδων της Σελένας, ώσπου άλλαξε τελείως το τοπίο. Αφήσαμε πίσω μας το «παραμυθένιο δάσος» και συνεχίσαμε τη πορεία μας σε χωματόδρομο με ανατολική κατεύθυνση. Περπατήσαμε χαλαρά σε μικρές ομάδες, απολαμβάνοντας το τοπίο γύρω μας, περάσαμε από τις περιοχές «Κακές Σκάλες» και «Πεντακόρφι» και φτάσαμε στο παλιό μοναστήρι του Αϊ Γιώργη του Βραχασιώτη. Το μοναστήρι χτίστηκε στη δεύτερη βυζαντινή περίοδο και καταστράφηκε πολλές φορές μέχρι την τουρκοκρατία. Ξαναχτίστηκε το 1860 και τα τελευταία χρόνια ανοικοδομείται σταδιακά από την αρχή. Ο δίκλιτος ναός είναι αφιερωμένος και στον Άγιο Δημήτριο. Εκεί κάναμε την τελευταία μεγάλη στάση της διαδρομής. Οι ανθισμένες αμυγδαλιές δίπλα στο εκκλησάκι μας έκαναν επίδειξη της ανοιξιάτικης φορεσιάς τους στην καρδιά του χειμώνα και βέβαια μας έκαναν για άλλη μια φορά να αναλογιστούμε πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο.

Συνεχίσαμε και πάλι την πορεία μας διασχίζοντας καταπράσινες ρεματιές μέχρι τον Άγιο Γεώργιο στο Σελινάρι που ήταν το σημείο τερματισμού της διαδρομής μας. Αναζωογονημένοι μετά την ολοήμερη επαφή μας με τη φύση μπήκαμε στο λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε στα Μάλια. Εκεί κάναμε ακόμα μια στάση, μετά από πρόσκληση ενός παλιού ορειβάτη του Συλλόγου μας, του Γιάννη Αμαργιανιτάκη, ο οποίος μας πρόσφερε ποικίλα νοστιμότατα κρητικά εδέσματα από τις «Γεύσεις» του. Καθώς λοιπόν ο κύκλος της ημέρας ολοκληρώθηκε, έχοντας όλες τις αισθήσεις μας απόλυτα ικανοποιημένες, επιστρέψαμε στο Ηράκλειο.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αρχηγό μας, που μας χάρισε αυτή την ξεχωριστή απόδραση στο μαγευτικό Δάσος των Αζιλάκων αλλά και σε όλους όσους συμμετείχαν στη διαδρομή αυτή και ένοιωσαν μαζί μας το άγγιγμα της φύσης.