Ψηλορείτης

Α΄ εξάμηνο 2016

Γράφει η Άννα Καλλέργη 

Σε  βλέπω κάθε φορά που φεύγω από τη δουλειά. Κάποιες μέρες να ξεχωρίζεις στον γαλανό ουρανό, κάποιες άλλες να αχνοφαίνεσαι από τη θολούρα της αφρικάνικης σκόνης,  άλλες καλυμμένος από σύννεφα, άλλες από χιόνι, αλλά πάντα περήφανος, πάντα εκεί.

Και νιώθω τυχερή που ακόμα μπορώ να σού ‘ρχομαι. Είτε με αέρα είτε με βροχή είτε με σύννεφα είτε με χιόνι είτε με δυνατό ήλιο, εσύ είσαι εκεί και μας περιμένεις, μας δέχεσαι. Σε κοιτάζω και σκέφτομαι ότι εσύ ήσουν το πρώτο μου ορειβατικό σκαλί, ο πρώτος μου ορειβατικός στόχος, κι εσύ, ακόμα και τώρα, με εμπνέεις για τους νέους μου στόχους. Ήσουν ο πρώτος μου δάσκαλος!

Λίγα χιλιόμετρα από την πόλη αρκούν για να βρεθώ  στην λυτρωτική σου αγκαλιά, να ζήσω την εμπειρία του βουνού. Για λίγο ο καθένας μπορεί, αν το θελήσει, να βιώσει τη φιλοξενία σου. Κάποιες φορές τραχιά κι άλλες γλυκιά. Κάθε φορά όμως κι ένα νέο μάθημα ζωής! Εσύ δεν ζητάς τίποτα, παρά σεβασμό. Μη σε πληγώνουμε, μη σε μολύνουμε, μη σου φέρνουμε τις κακές συνήθειες της πόλης, να σωπάσουμε και να αφουγκραστούμε την ηρεμία σου και την καρδιά σου. Μια καρδιά που χτυπά για πολλούς αλλά, δυστυχώς, λίγοι την ακούν.

Το λιγότερο που μπορούμε και οφείλουμε να σου δείξουμε είναι σεβασμός. Κι όχι μόνο σε σένα, αλλά σε όλη τη γη.

Η φιλοξενία είναι ιερή κι εσύ, Ψηλορείτη μου, ξέρεις να την προσφέρεις απλόχερα!

Αφήστε μια απάντηση

[ + ]