Δίνοντας ζωή στα όνειρα

A’ εξάμηνο 2019

Γράφει η  Άννα Καλλέργη

Φιλολογική Επιμέλεια: Κατερίνα Παπουτσάκη

Το βλέμμα του έλεγε περισσότερα από το στόμα του. Με μάτια που μαρτυρούσαν την αγωνία του , με ρώτησε απλά : « Άννα, θα πάμε όλοι στην κορυφή;» ελπίζοντας να ακούσει: « Όχι! Εσείς να περιμένετε εδώ δύο ώρες μέχρι να επιστρέψουμε ή να πάτε μόνοι σας στο Οροπέδιο των Μουσών».  Η απάντησή μου ήταν σχεδόν κοφτή «Ναι! Όλοι μαζί θα πάμε σιγά-σιγά »  και η καρδιά μου σφίχτηκε.  Σε δευτερόλεπτα μέσα, διάβασα την αγωνία του για το αν θα τα κατάφερναν και οι δυο τους να ανέβουν την απαιτητική ανηφόρα μέχρι τέλους. Εγώ ήξερα ότι μπορούσαν. Εκείνοι το ανακάλυψαν στη συνέχεια!

Ήταν εκείνη η στιγμή που ήξερα ότι η ομάδα έπρεπε να μείνει ενωμένη. Έπρεπε και  μπορούσε! Ο καιρός μέχρι τότε ήταν σύμμαχός μας, ωστόσο κάτι συννεφάκια  είχαν αρχίσει ήδη να συγκεντρώνονται γύρω μας, παίζοντας τώρα με την δικιά μου αγωνία. Το στενό και κρεμαστό μονοπάτι στα Ζωνάρια, που μας περίμενε, θα το περνούσαμε όλοι μαζί με ασφάλεια και με δική μου αυστηρή καθοδήγηση…

Με το μικρό σακίδιο στην πλάτη μας, αργά και σταθερά αρχίσαμε να  ανεβαίνουμε το μονοπάτι με την υπέροχη και αφοπλιστική κλίση του. Τους ενθάρρυνα. Ειδικά στους πιο αργούς  έλεγα ότι σε λίγο θα μαλακώσει το μονοπάτι. Αμ δε! Όταν κατάλαβαν ότι απλά έκλεβα χρόνο μέχρι να αρχίσει να εμφανίζεται σταδιακά  ο επιβλητικός ορεινός όγκος του Ολύμπου από άλλη γωνία, γέλασαν και συνέχισαν με πείσμα.  Δεν το έβαλαν κάτω. Η αφοπλιστική ανηφόρα αφοπλιζόταν τώρα από την πίστη τους που  μεγάλωνε και δυνάμωνε  σε κάθε βήμα που τους έφερνε όλο και πιο ψηλά! Ο Μιχάλης πίσω από την Μαρία τη βοηθούσε να αναρριχηθεί  – σχεδόν κυριολεκτικά – εκείνη τη χωμάτινη πλευρά δίνοντάς της διαρκώς αλλά διακριτικά ένα χεράκι βοήθειας! Η εξαιρετική θέα του βουνού που είχε αρχίσει να απλώνεται μπροστά στα μάτια τους, τους αποζημίωνε για τον κόπο τους.

Φτάνοντας στη Σκάλα, όλα άλλαξαν! Τα πρόσωπα αυτών των υπέροχων ανθρώπων που με εμπιστεύτηκαν, έλαμψαν από ευτυχία, ικανοποίηση, δέος, συγκίνηση και περηφάνια για αυτό που κατάφεραν! Τα συναισθήματα ήταν τόσο έντονα και όμορφα που έπνιξαν την κούραση και κάθε δισταγμό, πόνο ή λαχάνιασμα. Το ίδιο ένιωσα κι εγώ μαζί τους, ίσως σε διπλάσιο βαθμό κι αυτό, γιατί είδα ανθρώπους που δεν πίστευαν στην αρχή ότι θα τα καταφέρουν, να τα καταφέρνουν στη συνέχεια μια χαρά και να καμαρώνουν δικαίως για τον εαυτό τους. Η νίκη είναι όλη δική τους! Ποια νίκη; Η νίκη να πιστεύουν στον εαυτό τους.

Μόνο εμείς μπορούμε με την πίστη μας να δώσουμε ζωή στα όνειρά μας και να μην επιτρέψουμε να παραμείνουν μοναχά φωνές και σκιές, γιατί η πίστη κινεί βουνά, βάζει φτερούγες στους ώμους και στην ψυχή, γκρεμίζει τα στεγανά του νου, αφοπλίζει τον φόβο.

Αν δεν πιστέψουμε εμείς στα όνειρά μας, δε θα τα δούμε ποτέ να ζωντανεύουν…

Πάντα Ψηλά!