Όλυμπος, το βουνό των θεών (όχι άδικα!)

 1-5 Ιουλίου 2018

Το αφιέρωμα γράφει η Έφη Τριανταφυλλάκη

Πάντα επιθυμούσα να ανέβω στον Όλυμπο… Δεν έτυχε…

Όμως, να που ήρθε η ευκαιρία με τον ΕΟΣ Ηρακλείου!

 

1η μέρα, 1 Ιουλίου 2018

Μετά από μια ευχάριστη διαδρομή από τον Πειραιά, με τις απαραίτητες στάσεις για καφέ – πρωινό – τουαλέτα και με τον Κώστα οδηγό λεωφορείου – ο οποίος μας έκανε και τον ξεναγό προς μεγάλη μου έκπληξη κι ευχαρίστηση – φτάσαμε στο Λιτόχωρο.

Μόλις αντίκρισα τον Όλυμπο, κατάλαβα γιατί οι Θεοί τον επέλεξαν για κατοικία τους! Ένας τεράστιος ορεινός, καταπράσινος, επιβλητικός όγκος που σε καθηλώνει! Γύρω του εκτείνεται μια περιοχή ιδιαίτερης βιοποικιλότητας. Για την προστασία της μοναδικής αυτής κληρονομιάς ανακηρύχθηκε από το 1938 ως ο 1ος Εθνικός Δρυμός της Ελλάδας.

Μετά από μια μικρή στάση για να πάρουμε μαζί μας δύο συνεπιβάτες, κατευθυνόμαστε στη θέση Πριόνια, στα 1100 μ. Ετοιμαζόμαστε, φοράμε τα ορειβατικά μας παπούτσια, γεμίζουμε νερό από την πηγή, φορτωνόμαστε τους σάκους μας και ξεκινάμε… Το δάσος παντού υπέροχο, υγιέστατο, γεμάτο κωνοφόρα, πρίνους, οξιές, δρυς, ρόμπολα, καμπανούλες, πελαργόνια, μυρωδιές, ήχους!

Η ανηφόρα δύσκολη – όταν είσαι φορτωμένος ακόμα πιο δύσκολη! Στάσεις για νερό και ξεκούραση και ξανά για πάνω… Όση κούραση κι αν έχεις, τα τοπία, οι μυρωδιές, οι ήχοι, η σιωπή… σε αποζημιώνουν! Κάποιοι ορειβάτες ανεβαίνουν, πολλοί κατεβαίνουν, χαμόγελα, χαιρετούρες, λόγια για κουράγιο και ενθάρρυνση…

Μετά από 3,5 – 4 ώρες φτάσαμε στο καταφύγιο Ζολώτα. Το τοπίο κόβει την ανάσα! Αναρωτιέμαι, πώς κατασκεύασαν αυτό το τεράστιο καταφύγιο (σαλέ) σε υψόμετρο 2100μ; Η υψομετρική διαφορά και η κούραση έχουν κάνει το κεφάλι μου καζάνι… Αλλά μετά το φαγητό κι ένα κρασάκι όλα βελτιώνονται! Τακτοποιούμαστε στα δωμάτια κι αφού σβήσουν τα φώτα, αρχίζουν οι ζωντανές μουσικές από τα παιδιά του καταφυγίου και τον συνοδοιπόρο μας τον Μιχάλη. Τραγουδάμε και χαιρόμαστε τον ξάστερο ουρανό. Εκατομμύρια αστέρια λάμπουν πάνω από τα κεφάλια μας.

Η ατμόσφαιρα μαγευτική, ο καθαρός αέρας αναζωογονητικός!

 

2η μέρα, 2 Ιουλίου 2018

Ξεκινάμε στις 7:30 για την κορυφή Σκολιό, στα 2911μ, μέσα από το δάσος. Συνεχίζοντας, η δασοκάλυψη χάνεται και φτάνουμε στο αλπικό τοπίο. Ο καιρός είναι με το μέρος μας, δεν φυσάει κι ο ήλιος λάμπει. Κάνουμε στάση κι αφήνουμε τον μεγάλο σάκο. Παίρνουμε μόνο ένα μικρό σακίδιο με τα απολύτως απαραίτητα. Η κλίση τεράστια, αλλά το τοπίο κόβει την ανάσα! Φτάνοντας πάνω όλη η ομάδα, οι απαραίτητες φωτογραφίες με θέα τον Μύτικα και τις γύρω βουνοκορφές.

Κοιτώντας κάτω… το χάος! Στη συνέχεια χωριστήκαμε. Κάποιοι κατευθυνθήκαμε προς την κορυφή Άγιος Αντώνιος και άλλοι γύρισαν πίσω από το ίδιο μονοπάτι. Κι εγώ πηγαίνοντας προς Άγιο Αντώνιο, παραστράτησα μαζί με 4 – 5 άτομα. Ο λόγος ήταν τα άγρια άλογα (20 περίπου) που είδαμε κοντά σε χιονούρες να βόσκουν! Επίσης, είδαμε αγριοκάτσικα που έπαιζαν κι έκαναν πατινάζ στις χιονούρες! Άπειρες φωτογραφίες της υπέροχης πανίδας και χλωρίδας του Ολύμπου! Μικρά λουλουδάκια και πεταλούδες παντού! Πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων! Συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους και πήγαμε να πάρουμε τους σάκους μας.

Κατευθυνόμαστε προς το καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης, στα 2697μ, στο οροπέδιο των Μουσών. Περνώντας από τη θέση Ζωνάρια ο καιρός αρχίζει να αλλάζει. Ομίχλη και σύννεφα συνθέτουν ένα απόκοσμο σκηνικό καθώς περνάμε κάτω από τον Μύτικα και το Στεφάνι. Ευτυχώς δεν έβρεξε. Στον ορίζοντα βλέπουμε το καταφύγιο Χρήστος Κάκκαλος και μετά από λίγο το δικό μας. Για 2η φορά αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν σε τέτοιο υψόμετρο να οικοδομηθεί εν έτει  1962 ένα τέτοιο καταφύγιο! Η απάντηση είναι τα μουλάρια! Όλα τα υλικά, αλλά και τα τρόφιμα ανεβοκατεβαίνουν με φορτωμένα μουλάρια!

Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας και μετά γευματίσαμε.

Το απόγευμα ήρθε ο Ηρακλής, ο οδηγός βουνού, που θα οδηγούσε την ομάδα κορυφής στον Μύτικα, στα 2918μ. Μας εξήγησε πώς θα μας ασφάλιζε και με ποιον τρόπο θα ανεβαίναμε πάνω.

Στη συνέχεια, περπατήσαμε τριγύρω… στα Μνήματα (στοιβαγμένες πέτρες στην μνήμη όσων έφυγαν στον Όλυμπο), στον Προφήτη Ηλία (το ψηλότερο εκκλησάκι της Ελλάδας), στην Τούμπα, στο Στεφάνι, στον Κάκκαλο. Αγριοκάτσικα βόσκουν στο λιβάδι και σε αφήνουν να τα πλησιάσεις. Από το καταφύγιο, βλέπουμε το Στεφάνι, σε όλες του τις εκδοχές, καθαρό, συννεφιασμένο, με ομίχλη, λαμπερό, σκοτεινό, μα πάνω απ’ όλα, γοητευτικά επιβλητικό!

 

3η μέρα, 3 Ιουλίου 2018

Πρωινό ξύπνημα. Η ομάδα κορυφής ετοιμάζεται και φεύγουν με τον Ηρακλή και την Άννα για Μύτικα. Οι υπόλοιποι κάνουμε βόλτες στη γύρω περιοχή. Ήρθαν τα μουλάρια φορτωμένα και κατάκοπα. Κεραστήκαμε πεντανόστιμο καρπούζι. Κουβεντούλα με όλους, τσαγάκι, νέες γνωριμίες…Κουρούνες ήρθαν κι έφαγαν τα καρπουζόφλουδα.

Κατά τις 15:00 έφτασαν όλοι οι συνοδοιπόροι μας, κατενθουσιασμένοι και ικανοποιημένοι! Όλα πήγαν καλά, κατέκτησαν τον Μύτικα! Φύγαμε μετά από λίγο, καταγράφοντας για πάντα στη μνήμη μας το μέρος, τους ανθρώπους, τους θεούς! Κατηφορίσαμε για το καταφύγιο Πετρόστρουγκα, στα 1950μ.

Σιγά – σιγά ξαναμπήκαμε στο δάσος, αφήνοντας πίσω μας το αλπικό τοπίο. Σε κάποια σημεία συναντήσαμε τεράστια υπεραιωνόβια ρόμπολα. Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο καταφύγιο. Τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε στο μπαλκόνι. Απολαύσαμε τη θέα στον Θερμαϊκό, ήπιαμε τα καφεδάκια και τις ρακές μας. Ακολούθησε φαγητό και  η μουσική μας βραδιά.

 

4η μέρα, 4 Ιουλίου 2018

Μετά τα πρωινά και την τακτοποίηση των σάκων μας ξεκινήσαμε. Χωριστήκαμε σε 2 ομάδες. Η 1η κατέβηκε 1700 ολόκληρα μέτρα περνώντας μέσα από πανέμορφο δάσος από ρόμπολα, πεύκα, οξιές και πολλές ορχιδέες, με κατεύθυνση Κορομηλιά, Ρέμα, καταρράκτες Ορλιά, όπου οι τολμηροί βούτηξαν.

Η 2η ομάδα κατευθυνθήκαμε προς Γκορτσιά στα 1120μ. Συναντήσαμε πολλά μουλάρια που ανέβαιναν φορτωμένα. Η διαδρομή μέσα στο δάσος ήταν πολύ ευχάριστη και χαλαρή και την απολαύσαμε ιδιαίτερα. Μετά από λίγες ώρες φτάσαμε στη Γκορτσιά.

Περπατήσαμε κατά μήκος του ποταμού Ενιπέα και φτάσαμε στον καταρράκτη! Το  τοπίο μαγευτικό, σαν σκηνικό παραμυθιού, περιμένοντας τις νεράιδες! Οι πιο τολμηροί κάναμε μπάνιο στα παγωμένα νερά, άκρως αναζωογονητικό! Ένας φίλος έκανε τσουλήθρα στον καταρράκτη! Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε τη μονή Αγίου Διονυσίου η οποία ανατινάχτηκε από τους Γερμανούς στη διάρκεια του πολέμου. Συγκεντρωθήκαμε στα Πριόνια και ξεκινήσαμε για Λιτόχωρο. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, κάναμε το μπάνιο μας (δώρο Θεού) και βγήκαμε στο πανέμορφο και φιλόξενο Λιτόχωρο για καφεδάκι και περιήγηση.

Το βράδυ όλοι μαζί πήγαμε σε ταβέρνα έξω από το Λιτόχωρο. Στο λαούτο και στο τραγούδι ο συνοδοιπόρος μας ο Μιχάλης μας διασκέδασε ευχάριστα.

 

5η μέρα, 5 Ιουλίου 2018

Πρωινό ξύπνημα και αναχώρηση…

Στάση στο ιστορικό χωριό Αμπελάκια Λάρισας, στην πλαγιά του όρους Κίσσαβος. Επίσκεψη στο σπίτι του Γεωργίου Μαύρου (Σβαρτς), στο οποίο δημιουργήθηκε και στεγάστηκε ο πρώτος αγροτικός συνεταιρισμός στον κόσμο, στα τέλη του 18ου αιώνα! Εξαιρετική αρχιτεκτονική, γλυκόπικρη η ιστορία του, κι ελπίδες για αναστήλωση. Έπειτα επισκεφτήκαμε το Λαογραφικό μουσείο, πλούσιο σε εκθέματα και ιστορία. Την ξενάγησή μας ανέλαβε μια απίστευτη γιαγιά, η οποία μας τραγούδησε το τραγούδι του Χάρου και μας καθήλωσε!

Αφού καθίσαμε στην όμορφη πλατεία του χωριού και φάγαμε γιαούρτι με μέλι, φύγαμε με κατεύθυνση τον Άγιο Κωσταντίνο, όπου και γευματίσαμε.

Επιστροφή το βραδάκι στον Πειραιά. Όλοι μας γεμίσαμε τοπία, μυρωδιές, νέους φίλους, εμπειρίες, γνώσεις, εικόνες και δύναμη! Ικανοποιημένοι και χορτάτοι από τα δώρα της φύσης του Ολύμπου και των Θεών!

Ευχαριστούμε πολύ την αρχηγό μας Άννα Καλλέργη, για την ασφαλή και πανέμορφη εξόρμησή μας στο βουνό των Θεών!

[ + ]