Ανάβαση στον Όλυμπο. Μύτικας, 2918μ
3 Ιουλίου 2018
Το αφιέρωμα γράφει η Μαρία Σωμαράκη
Μια αξέχαστη εμπειρία για τους περισσότερους της ορειβατικής συντροφιάς του ΕΟΣ Ηρακλείου. Μια ομάδα 22 ατόμων, ένα μοναδικό συνονθύλευμα από ενθουσιώδεις, συγκρατημένους και έμπειρους ορειβάτες.
Μία μέρα πριν από την κορυφή, στο καταφύγιο Αποστολίδη, η αρχηγός Άννα Καλλέργη, εξηγεί πώς ακριβώς θα γίνει η ανάβαση, τι υλικά θα χρειαστεί ο καθένας μας και κυρίως τι θα πρέπει να προσέχουμε. Γνωρίζουμε τον Ηρακλή και τον Γιώργο, εκπαιδευτές και δεινούς ορειβάτες, υπεύθυνους για την ασφαλή ανάβαση και κατάβασή μας. Ο Ηρακλής εξηγεί και παρουσιάζει με κάθε λεπτομέρεια πώς θα γίνει η πολυπόθητη για πολλούς από εμάς ανάβαση στον Μύτικα. Ακούγονται λέξεις όπως αυτοσφιγγόμενος, αλλαγή σχοινιών, κορδονάκι κ.ά. Τότε αρχίζουν να πέφτουν οι ερωτήσεις βροχή και ταυτόχρονα γέλια και πειράγματα, ενώ με υπομονή ο Ηρακλής απαντά, εξηγεί και εντέλει μας καθησυχάζει.
Έφτασε η μέρα της ανάβασης, μια ανυπομονησία να ξεκινήσουμε σχεδόν απ’ όλη την ομάδα, ευτυχώς ο καιρός είναι σύμμαχός μας. Η ώρα 8.30, η ομάδα έτοιμη και με καλή διάθεση ξεκινάει από το οροπέδιο των Μουσών για το Λούκι, φωτογραφίζοντας το επιβλητικό Στεφάνι του Δία που βρίσκεται από πάνω μας και ταυτόχρονα ψάχνοντας να αντικρίσουμε την περιβόητη μορφή του Δια που σχηματίζεται εκεί. Με λίγη βοήθεια από τον φωτογράφο της ομάδας, τα καταφέρνω κι εγώ, το είδα! Φτάνουμε στο Λούκι, ο Ηρακλής και ο Γιώργος φιξάρουν τα σχοινιά και οι πρώτοι τυχεροί ξεκινούν την ανάβαση. Εγώ ανυπομονώ, είμαι σε ένταση γι’ αυτό μιλάμε και γελάμε συνεχώς με τις “αδερφές”. Η αρχηγός με επαναφέρει στην τάξη, «το βουνό θέλει ησυχία»! Προσπαθώ να διοχετεύσω την ενέργειά μου στις φωτογραφίες, περιμένοντας τη σειρά μου. Επιτέλους, μπαίνουμε κι εμείς, το τελευταίο γκρουπάκι, στα σχοινιά, νιώθω ν’ ανοίγεται μπροστά μου ένας άλλος κόσμος, κοιτάω δεξιά, αριστερά πού θα πιάσω, πού θα πατήσω και ρίχνω και μια κλεφτή ματιά πίσω μου, το χάος! Είμαι στο Λούκι και μπροστά μου ορθώνονται τα μυτίκια, ένας μοναδικός γεωλογικός σχηματισμός, συνεχίζω το σκαρφάλωμα συνειδητοποιώντας ότι σε λίγο θα αντικρίσω την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου.
Πριν την κορυφή ακούγονται φωνές, γέλια, ήδη μια ομάδα ξένων έφτασε εκεί μαζί με τους δικούς μας, “λίγο ακόμα” μας φωνάζουν και μας καθοδηγούν. Η χαρά και η λαχτάρα που νιώθω εκείνη τη στιγμή… απερίγραπτη! Κι όμως, τα καταφέραμε! Είμαστε στην κορυφή, η θέα απρόσμενη, κόβει την ανάσα, σε ταξιδεύει. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος 1 – 2 λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι. Νιώθω την ενέργεια του μοναδικού αυτού τόπου που μας καλωσορίζει απλόχερα και όλοι μαζί να γινόμαστε μια παρέα, γελώντας, φωτογραφίζοντας και κυρίως καταγράφοντας στην ψυχή μας αυτές τις Στιγμές.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΕΟΣ Ηρακλείου και στην αρχηγό για μία ακόμη ξεχωριστή ορειβατική εμπειρία που μας χάρισαν!