Στα μαγευτικά Τζουμέρκα – Οκτώβριος 2016
Το αφιέρωμα γράφει ο Στέλιος Μπαρμπαγαδάκης
Όλες οι εποχές είναι πανέμορφες μα η φύση το φθινόπωρο σε κάποιες περιοχές με φυλλοβόλα δάση έχει μια απίστευτη ομορφιά χάρη στην πληθώρα των χρωμάτων που ντύνονται τα δένδρα για να υποδεχτούν τον χειμώνα. Σε αυτά τα μέρη επέλεξε Ορειβατικός Σύλλογος να μας ταξιδέψει τις μέρες τις εθνικής μας γιορτής για να χορτάσουν τα μάτια μας, να γαληνέψει η ψυχή μας, να τσεκάρουμε τις αντοχές μας, να κρατήσουμε εικόνες όσο μπορούμε μέσα μας και επιστρέφοντας να μεταδώσουμε την αγάπη μας για τη φύση, μα και την ανάγκη να βρισκόμαστε κοντά της να την απολαμβάνουμε μα και να την προστατεύουμε.
Φέτος η Φθινοπωρινή επιλογή ήταν τα Τζουμέρκα στην Ήπειρο. Βρίσκονται στο νότιο τμήμα της οροσειράς της Πίνδου, και περικλείονται από δύο μεγάλα ποτάμια, τον Άραχθο και τον Αχελώο. Τα Τζουμέρκα, ή αλλιώς Αθαμανικά Όρη, είναι το φυσικό όριο της Ηπείρου με την Θεσσαλία. Είναι μια ορεινή περιοχή ιδιαίτερα δυσπρόσιτη με μακραίωνη ιστορία που το δύσκολο ανάγλυφο της βοήθησε να είναι κέντρο αντίστασης και κατά των Τούρκων και κατά των Γερμανών. Είναι όμως και μια περιοχή που, παρά τον ορεινό της χαρακτήρα, αναπτύχθηκε οικονομικά, με εξαγωγικό προσανατολισμό κυρίως σε προϊόντα κτηνοτροφικά, μεταξιού και αργυροχρυσοχοΐας. Το Συρράκο είχε προμηθεύσει τον στρατό του Μεγάλου Ναπολέοντα με 25000 αδιαβροχες κάπες! Ήταν επίσης μια περιοχή με υψηλό πολιτιστικό επίπεδο. Από το Συρράκο κατάγονταν οι ποιητές Κώστας Κρυστάλης και Γεώργιος Ζαλοκώστας, καθώς και ο πρώτος Πρωθυπουργός της Χώρας Ι. Κωλέτης. Τα βουνά της είναι οξυκόρυφα, δασώδη, ακόμα και στο αλπικό τους μέρος είναι κατάφυτα από μάζες. Από τα σπλάχνα του βουνού ξεπηδούν στις πλαγιές ορμητικοί καταρράκτες, που τροφοδοτούν τον Καλαρρύτικο ποταμό και στην συνέχεια τον Άραχθο που εκβάλει στον Αμβρακικό κόλπο. Εκτός από τα πασίγνωστα Βλαχοχώρια Καλαρρύτες και Συρράκο, τα Τζουμέρκα είναι επίσης γνωστά από το μονότοξο γεφύρι της Πλάκας στον Άραχθο , το μεγαλύτερο των Βαλκανίων (40Χ21μ) και τρίτο στην Ευρώπη, το οποίο φτιάχτηκε το 1866 και κατέρρευσε πρόσφατα το 2015 από την ορμή του ποταμού και την εγκατάλειψη.
Η συμμετοχή στην εξόρμηση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. 81 άτομα σε δύο λεωφορεία σε τρείς διαφορετικούς τόπους διαμονής και έμειναν όλοι ευχαριστημένοι εξ αιτίας της υπευθυνότητας και της προθυμίας της Αρχηγού, η οποία σχεδίασε διαβαθμισμένες διαδρομές, rafting στον Άραχθο και ανάβαση στην Κορυφή Στρογγούλα, ώστε να έχουν οι συμμετέχοντες την ευκαιρία να επιλέξουν. Με το που φτάσαμε η φύση και η πανδαισία των χρωμάτων που βλέπαμε μπροστά μας μας μάγεψε. Προλάβαμε την πρώτη μέρα να περπατήσουμε μέχρι στους δίδυμους καταρράκτες, από τους οποίους πήρε το όνομα του το χωριό που έμεινε η ομάδα μου: Καταρράκτης.
Η επόμενη μέρα προέβλεπε επίσκεψη στο Μοναστήρι της Βύλιζας, τους Καλλαρύτες και το Συρράκο. Η εξάωρη διαδρομή μας μέσα σε ένα παμπάλαιο και καλά διατηρημένο πετρόχτιστο μονοπάτι, που ελισσόταν στην αρχή στην κάθετη πλαγιά μια μεγάλης σαν φαράγγι ρεματιάς και στην συνέχεια σε δασωμένες πλαγιές και ρεματιές ήταν από τις ομορφότερες του είδους. Στη διαδρομή μας επισκεφτήκαμε τη μονή Βύλιζας αφού παρακάμψαμε τη μονή Κηπίνας, και στη συνέχεια το μονοπάτι μας έφερε στους Καλλαρύτες και από κει στο Συρράκο, τα πιο ονομαστά χωριά της περιοχής, Ζαγορίτικης αρχιτεκτονικής και ομορφιάς. Τα μεγάλα κτήρια, κυρίως στο Συρράκο, παραπέμπουν σε ένα ένδοξο και πλούσιο παρελθόν. Με περηφάνια πληροφορηθήκαμε ότι Κρήτες πολέμησαν για την απελευθέρωση του Συρράκου από τους Τούρκους το 1912.
Την επόμενη μέρα χωριστήκαμε σε ομάδες. Η μία επισκέφτηκε το εντυπωσιακό σπήλαιο της Ανεμότρυπας και με πορεία στο δάσος τα δύο ορειβατικά καταφύγια, στα Πράμαντα και στους Μελισουργούς. Η άλλη ομάδα επέλεξε rafting στον Άραχθο και το σπήλαιο της Ανεμότρυπας πάλι, και η δική μας ομάδα ανάβαση στην κορυφή Στρογγούλα (2.112μ) και κατάβαση από την άλλη πλευρά του βουνού, με όλη τη διαδρομή να εξελίσσεται σε κάθετες σχεδόν πλαγιές. Η θέα που βλέπαμε από ψηλά σε όλη την διαδρομή δεν μας άφηνε να νοιώσουμε κούραση. Ανεβαίνοντας συναντήσαμε αρκετά χαρακώματα που υποδήλωναν την στρατηγική σημασία της περιοχής. Από κάποιο σημείο βλέπαμε στο βάθος τα Γιάννενα με την λίμνη και το νησάκι του Αλή Πασά. Η μαγεία όμως ήταν όταν φθάσαμε την κορυφογραμμή. Βρεθήκαμε πάνω από μια στενή και βαθειά (πάνω από 1300μ) φαραγγοκοιλάδα με τελείως κάθετα πρανή που την όριζαν από τη μία μεριά η Στρογγούλα και από την απέναντι η Κακαρδίτσα. Στο βάθος της κοιλάδας ήταν οι Μελισουργοί (το χωριό του Ι. Μπανιά και του Δ. Τσοβόλα) και πιο αριστερά τα Πράμαντα που ήταν και ο τελικός προορισμός μας. Μια ομίχλη που φοβηθήκαμε ότι θα μας κλείσει ευτυχώς ήταν περαστική και μπορέσαμε να απολαύσουμε την θέα από την κορυφή. Το απότομο κατέβασμα εξελίχτηκε ομαλά χάρη στην εμπειρία και την πειθαρχία της ομάδας. Μετά από αρκετή ώρα μπήκαμε στο ελατοδάσος που ήταν κατάφυτο από βρώσιμα μανιτάρια. Φθάσαμε στο καταφύγιο από όπου η θέα του βουνού από την πλευρά που το είχαμε κατέβει ήταν καταπληκτική. Το βράδυ στο ξενοδοχείο είχαμε την ευκαιρία να διασκεδάσουμε όλοι μαζί με κρητικά και κυρίως με ηπειρώτικα τραγούδια.
Η επόμενη ημέρα της επιστροφής είχε επίσκεψη στα μονοπάτια του Άραχθου (της Βίδρας) και στο γκρεμισμένο γεφύρι της Πλάκας με το ιστορικό τελωνείο, ένα κτήριο στην άκρη της γέφυρας που τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας μέχρι το 1912 λειτουργούσε ως Τελωνείο μεταξύ του Οθωμανικού και του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους που τα χώριζε τότε ο Άραχθος. Στο ίδιο κτήριο υπεγράφη ιστορική συμφωνία μεταξύ του Ζέρβα και του Βελουχιώτη για τον καλύτερο συντονισμό της Αντίστασης (..πριν γίνουν αντίπαλοι). Είναι ευχάριστο ότι έχουν φυλαχθεί αρκετοί ογκόλιθοι της Γέφυρας, και απ’ ότι πληροφορηθήκαμε οι κάτοικοι, που έχουν ισχυρό συναισθηματικό δεσμό με το γεφύρι, ετοιμάζονται για την αναστύλωση του.
Η επιστροφή μας προς τον Πειραιά κράτησε αρκετές ώρες, όμως είδα πρόσφατα δημοσιεύματα ότι πρόκειται σύντομα να δοθεί στην κυκλοφορία η Ιονία οδός που θα μειώσει την Διαδρομή Γιάννενα – Αντίρριο κατά μιάμιση ώρα περίπου.
Ευχαριστούμε τον Ορειβατικό Σύλλογο, την Αρχηγό Άννα Παπαδάκη και όσους συνέβαλαν στην επιτυχία αυτής της εξόρμησης. Και στην άλλη με το καλό!