Δολομίτες

10-23 Ιουλίου 2018

Το αφιέρωμα γράφουν οι Ελένη Μπιτσάκη και Κώστας Μανιάς

Όλα ξεκίνησαν στην παρέα μας – Άννα Καλλέργη, Κώστας Μανιάς, Ελένη Μπιτσάκη – από  μια συζήτηση χαλαρή για τα μελλοντικά ορειβατικά μας σχέδια και κατέληξαν σε μια εξόρμηση του Πεζοπορικού Ομίλου Αθηνών που μας άρεσε! ΔΟΛΟΜΙΤΕΣ!

Θέλουμε να σας γράψουμε μερικές αράδες γι’ αυτή την εξόρμηση, αλλά πώς να ξεκινήσουμε που μας έρχεται… να ξεκινήσουμε από το τέλος! Τι όμορφο ταξίδι, τι όμορφα που περάσαμε!!! Ας πούμε, όμως, δυο λόγια για την περιοχή. Οι Δολομίτες είναι μια οροσειρά στη Β.Α. Ιταλία και αποτελούν τμήμα των Άλπεων. Το όνομα προέρχεται από τον διάσημο ορυκτολόγο Ντεοντά Ντολομιέ, τον πρώτο που περιέγραψε τον δολομίτη, έναν τύπο πετρώματος που απέδωσε τα χαρακτηριστικά σχήματα και χρώματα αυτών των βουνών.

Το πρόγραμμα του ΠΟΑ περιλάμβανε ένα trekking 13 ημερών, την ALTA VIA 2, που είναι ο ψηλός δρόμος των Δολομιτών και συγκαταλέγεται στα ωραιότερα trekking της Ευρώπης. Ξεκινά από την Bressanone και καταλήγει στο Feltre. Πορείες ανάμεσα σε επιβλητικές και απότομες κορυφές, πάνω σε χαώδεις ορθοπλαγιές, γίνονται εφικτές σε μερικά σημεία χάρη στους «σιδερένιους δρόμους» (vie ferrati) που καταλήγουν σε μερικά από τα ωραιότερα καταφύγια της Ευρώπης. Διαδρομή που απευθύνεται σε έμπειρους ορειβάτες, με ανάλογη αντοχή, αλλά και γνώση στη χρήση του εξοπλισμού για via feratta. To trekking περιλάμβανε και την ανάβαση σε 5 κορυφές, συμπεριλαμβανομένης και της ψηλότερης των Δολομιτών, της Marmolada (3343μ).

Τα συναισθήματά μας ανάμικτα. Ενθουσιασμός, χαρά, ανησυχία. Θα τα καταφέρουμε; Είναι πολλές οι μέρες, θα κουβαλάμε κάθε μέρα όλα μας τα πράγματα, 10 – 12 κιλά σακίδιο δεν είναι λίγο σε μεγάλες και δύσκολες πορείες. Ο καιρός; Είναι πολλές οι μέρες και θα κινούμαστε ψηλά. Μ’ αυτά τα διλήμματα «μπήκαμε» στο όμορφο ταξίδι, το οποίο ξεκίνησε με την πτήση από Αθήνα για Bergamo στις 10 Ιουλίου 2018.

Στην Αθήνα γνωριστήκαμε με την υπόλοιπη ομάδα, σύνολο 21 άτομα, και αρχηγό τον Γιάννη Δημητράκη, που μας εμπιστεύθηκε, οργάνωσε και έφερε εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο την περιπέτεια αυτή. Γι’ αυτό, και ευχαριστούμε όλη την ομάδα για τη θετική της ενέργεια, για όλα όσα μας έδωσε, αλλά ένα παραπάνω τον Γιάννη.

Από το Bergamo, με δημόσια συγκοινωνία, φτάσαμε στην πόλη Bressanon – Brixen, στο Νότιο Τιρόλο και διανυκτερεύσαμε σε ξενώνα. Την επόμενη μέρα πήγαμε στο χωριό San Andrea και φτάσαμε στη θέση Valcroce (2050μ), άλλοι με τελεφερίκ, όπως ήταν στο πρόγραμμα, και άλλοι περπατώντας. Από εδώ ξεκίνησε το trekking. Στη συνέχεια περάσαμε από το καταφύγιο Città di Bressanone και ανεβήκαμε στην κορυφή Monte Telegrafo (2486μ) με μοναδική θέα τις Αυστριακές Άλπεις και όχι μόνο. Μπροστά μας απλώνονταν λιβάδια με λουλούδια όπου έβοσκαν κοπάδια από άγρια άλογα, αγελάδες και πρόβατα. Καταλήξαμε στο καταφύγιο Schatzerhütte (1984μ). Όλα τα καταφύγια είναι όμορφα και καθαρά, κάποια πολυτελή και κάποια μας στρίμωξαν λιγάκι, μα δε μας χάλασαν! Οι διαχειριστές τους ευγενικοί, πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν. Το φαγητό πολύ καλό και πλούσιο, πάντα δύο πιάτα. Αρκετές επιλογές για το είδος του πιάτου και στο τέλος πάντα γλυκό.

Την επόμενη μέρα κατηφορίσαμε μέχρι το Passo Rodella (1886μ). Από εδώ ξεκινά το φυσικό πάρκο Puez – Olde που μας έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τις εντυπωσιακές «βελόνες» Odle Di Eores. Περνώντας το διάσελο Forcela di Putia (2357μ), χρησιμοποιήσαμε για πρώτη φορά τον εξοπλισμό μας (baudrier, κράνος, via feratta) και ανεβήκαμε στην κορυφή Sass di Putia (2875μ). Η θέα μοναδική, ο καιρός τελικά ήταν με το μέρος μας! Επιστροφή στο διάσελο και διανυκτέρευση στο καταφύγιο Genova (2297μ), όπου όλη η ομάδα, όπως κάθε βράδυ, μοιραστήκαμε τη χαρά μας, τις εντυπώσεις μας, ένα ποτήρι κρασί και μάλιστα με μουσική υπόκρουση τη βροχή, που ήρθε στη σωστή ώρα.

Η περιπέτειά μας συνεχίστηκε στο πάρκο Olde Pueze, έναn παράδεισο γεμάτο ορχιδέες, κίτρινες ανεμώνες, κρινάκια (λίλιουμ) σε άπειρες μοβ αποχρώσεις, εντελβάις και πολλά άλλα πανέμορφα αγριολούλουδα. Μα τι λέω, πολλές φορές συναντήσαμε μικρούς παράδεισους, με πολλές ομορφιές, όπως χαριτωμένες μαρμότες, δάση με πεύκα Arola που είναι το μοναδικό είδος φυλλοβόλου πεύκου. Αυτό, όμως, που μας συγκίνησε περισσότερο ήταν η θέα της Marmolada που σε λίγες μέρες θα ανεβαίναμε και  θεωρούσαμε ότι ήταν το αποκορύφωμα της προσπάθειάς μας. Περνώντας από τo διάσελo Kreuzjoch (2293μ) και μέσα από ορθοπλαγιές φτάσαμε στο διάσελο Roa (2617μ). Στη συνέχεια ανεβήκαμε στην κορυφή Duleda (2909μ) κι έπειτα κατηφορίσαμε στο καταφύγιο Puez (2475μ). Την επόμενη μέρα ανεβήκαμε στην κορυφή Piz de Puez(2913m) και καταλήξαμε στο οδικό πέρασμα Passo Gardena (2137μ). Αρκετή κίνηση, εδώ συναντώνται πεζοπόροι, ορειβάτες, μοτοσικλετιστές. Η περιοχή είναι παράδεισος και για τους τελευταίους, αφού οι δρόμοι μοιάζουν με φουρκέτες και το τοπίο γύρω είναι πανέμορφο.

Η όμορφη εξόρμηση συνεχίστηκε τις επόμενες μέρες, περνώντας από εντυπωσιακά σεληνιακά τοπία, από τεράστιους βραχόκηπους, από διάσελο σε διάσελο, από κορυφή σε κορυφή, από σάρα σε σάρα – πολλές σάρες που μας ταλαιπώρησαν πολύ.

Κάποιες κορυφές είναι ιδιαίτερες, δεν είναι για πολλούς. Είναι δύσκολες και τρομακτικές, όταν τις ανεβαίνεις χωρίς εξοπλισμό, χωρίς καμμιά ασφάλεια. Μια τέτοια κορυφή ήταν η Vernale (3051μ), που την ανέβηκαν λίγοι, οι πιο τολμηροί της παρέας. Άλλες κορυφές, όπως η Boe (3143μ), μας έκαναν καψόνι και τις ανεβήκαμε δύο φορές. Ακόμα κι αυτό έβαλε λίγη νοστιμιά στο περπάτημα, το θυμόμαστε τώρα και αστειευόμαστε!

Μια μέρα, φεύγοντας από το καταφύγιο Pradidali για το διάσελο Lede, γίναμε μάρτυρες ενός ατυχήματος, που συνέβη σε ένα ζευγάρι Ιταλούς. Ευτυχώς γι’ αυτούς βρεθήκαμε εκεί. Κάποιοι από τη συντροφιά μας, με τις γνώσεις τους και την εμπειρία τους, έδωσαν τις πρώτες βοήθειες και  κατάφεραν να καλέσουν το ελικόπτερο διάσωσης. Εκείνο που μας εξέπληξε ήταν το πόσο άμεσα έφτασε. Και αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, γιατί έγινε κάτω από ομίχλη, βροχή και κεραυνούς. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά για το ζευγάρι. Η ομάδα μας βέβαια ταλαιπωρήθηκε λίγο, γιατί η καταιγίδα συνεχίστηκε και φτάσαμε αγχωμένοι στο καταφύγιο ανάγκης. Συχνά έρχονται στιγμές που σκέφτεσαι: «τι θέλω εγώ εδώ, δεν καθόμουνα στο σπιτάκι μου, να μην κρυώνω, να μη ζεσταίνομαι, να μην πονώ, να μη φοβάμαι!».

Η πιο δυνατή μέρα ήταν η Δευτέρα 16 Ιουλίου. Θα ανεβαίναμε στην ψηλότερη κορυφή των Δολομιτών, την Punta Penia (3343μ), αφού περάσουμε το διάσελο της Marmolada, που βρίσκεται στα 2896μ. Η Μarmolada χαρακτηρίζεται ως βασίλισσα των Δολομιτών. Από εκεί αρχίζει και η Via Ferrata της δυτικής ράχης. Χρησιμοποιώντας τον ειδικό εξοπλισμό θα φτάσουμε μέχρι τα 3300μ Λίγα μέτρα απομένουν μέχρι τα 3343μ της κορυφής Punta Penia, που  είναι μια απότομη, μόνιμα χιονοσκέπαστη πλαγιά, που γίνεται χωρίς Via Ferrata, μόνο με κραμπόν. Το σκαρφάλωμα της Via Ferrata πανέμορφο, αλλά και δύσκολο αφού η ανάβαση ξεκινά από τα 2896μ και τελειώνει στα 3300μ.

Σχεδόν 5 ώρες δηλαδή, που βέβαια τότε δεν τις αντιλαμβάνεσαι. Λίγο η δυσκολία, λίγο η ανησυχία, πολύ η ομορφιά που αντικρίζεις όταν στρέφεις κάποια στιγμή το βλέμμα σου γύρω, σε κάνουν να χάνεσαι στον χρόνο και συνειδητοποιείς τις ώρες που ήσουνα σκαρφαλωμένος, όταν πια έχεις τελειώσει, όταν βρίσκεσαι στη βάση της κορυφής και ατενίζεις χαμηλά το καταφύγιο Contrin (2016μ), που θα σε φιλοξενήσει σε λίγες ώρες.

Φτάνουμε στην κορυφή, χαιρόμαστε σαν μικρά παιδιά, είμαστε συγκινημένοι, αγκαλιές δίνουν και παίρνουν, κάποια δάκρυα δεν προλαβαίνουν να κρυφτούν, φωτογραφίες… Νιώθεις ελεύθερος, σαν αλητάκι του δρόμου που κατάφερε να το σκάσει από το σπίτι. Αυτά τα συναισθήματα είναι πολύ δυνατά και αυτά είναι η μεγάλη αμοιβή. Νιώθεις καλά επειδή ξεπέρασες τις δυσκολίες, επειδή έφτασες ως εδώ, ναι, αλλά η αμοιβή η μεγάλη είναι κυρίως τα συναισθήματα που βγαίνουν, η ανάταση της ψυχής, αγαθά που δεν αγοράζονται με χρήμα, εμπειρίες που είναι καταφύγιο για κάποιους φευγάτους. Αμοιβή είναι η συντροφιά, το μοίρασμα με τη συντροφιά, μοιράζεσαι το φόβο, τη δυσκολία, τη χαρά, το φαγητό, τις γνώσεις για την ορειβασία.

Πέρασμα Cereda (1360μ). Λίγο ακόμα για να ολοκληρωθεί το trekking. Όμως, έρχεται το βράδυ και αλλάζουν τα σχέδια. Η καταιγίδα της προηγούμενης μέρας κατέστρεψε σοβαρά ένα μέρος του μονοπατιού που θα κάναμε την επομένη και είναι πολύ επικίνδυνο να επιχειρήσουμε να πάμε. Αυτές ήταν οι πληροφορίες που είχαμε. Έτσι σταματήσαμε εδώ. Είχαμε όμως χορτάσει τους Δολομίτες. Είχαμε ήδη πάρει πολλά. Μας είχαν χαρίσει τα δώρα τους.

Έτσι ήρθε η ώρα των αποχαιρετισμών, η ώρα που η συμπόρευση στον χώρο τελειώνει. Δύσκολη μετά από όλα όσα έχεις μοιραστεί. Συγκίνηση και υποσχέσεις ότι θα ξαναβρεθούμε, ότι θα επικοινωνούμε, ότι θα κάνουμε κι άλλα ταξίδια μαζί. Άλλοι θα συνεχίσουν τις διακοπές τους στη Βερόνα, άλλοι στη Βενετία, άλλοι θα έφευγαν για τα σπίτια τους. Εμείς επιστρέψαμε μέσω Βενετίας που τώρα είχαμε την ευκαιρία να τη δούμε για δύο μέρες και όχι μόνο μία, όπως πριν. Έτσι είναι, κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις πάντα. Η δυαδικότητα των πραγμάτων. Απολαύσαμε την όμορφη Βενετία, έστω για λίγο, και αφήσαμε πίσω μας πράγματα για την επόμενη φορά που ελπίζουμε ότι θα την επισκεφτούμε.

Με μια γλυκιά μελαγχολία, αφήνουμε πίσω μας κι αυτό το ταξίδι, ετοιμάζουμε σχέδια για τα επόμενα, είμαστε ανοικτοί σε κάθε πρόκληση της φύσης, αφού για ՚μας είναι κάτι παραπάνω από το φυσικό περιβάλλον, είναι ένα πάθος, που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, και γίνεται κομμάτι της ζωής μας η επαφή, η γνωριμία μαζί του.

Χίλια ευχαριστώ σε όλα τα παιδιά της ομάδας για όσα μοιραστήκαμε, στον αρχηγό μας, Γιάννη Δημητράκη, που έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να μας θεωρεί ενήλικες και να μας εμπιστεύεται, στον Πεζοπορικό Όμιλο Αθηνών. Περιμένουμε με λαχτάρα κι άλλες όμορφες και τολμηρές εξορμήσεις!