Trail Running: Διασχίζοντας τις Άλπεις – Dynafit X-Series Speed Transalp 21-23 / 9 / 2015
Το αφιέρωμα γράφει ο Γιώργος Σπινθάκης
Φωτογραφίες: Ηλίας Λέφας – Γιώργος Σπινθάκης
Ήταν μέσα Ιουνίου 2015 όταν έλαβα την ηλεκτρονική ενημέρωση (newsletter) της Dynafit σχετικά με ένα φιλόδοξο εγχείρημα ορεινού τρεξίματος: τη διάσχιση των Άλπεων από το Garmisch Partenkirchen της Γερμανίας, μέσω Mieming και Stubai της Αυστρίας, ως το Merano της Ιταλίας, σε τρεις μέρες από 8 συμμετέχοντες. Την ομάδα των 8 ατόμων θα συνόδευαν δύο αθλητές της Dynafit (και μέλη των εθνικών ομάδων ορειβατικού σκι των χωρών τους) ο Ισπανός Javier (Javi) Martin de Villa και ο Γερμανός Philipp Schaedler.
Η ιδέα ήταν εξαιρετική και αμέσως μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Η επιλογή των συμμετεχόντων θα γινόταν μέσω αιτήσεων. Δεν ήθελε και πολλή σκέψη, λίγες μέρες αργότερα έκανα την αίτησή μου, αν και δεν είχα μεγάλες προσδοκίες καθώς ήμουν σίγουρος ότι οι αιτήσεις θα ήταν πολλές, από όλα τα μήκη και πλάτη της γης!
Το καλοκαίρι περνούσε ευχάριστα, κάνοντας αναρρίχηση, μπάνια και canyoning με τους δυο μου γιούς στα νότια της Κρήτης, μέχρι που ένα email ήρθε να μου «ταράξει» τις διακοπές και να μου ανεβάσει τους παλμούς…
«Hello Georgios, CONGRATULATIONS! YOU will join us on our Dynafit X Series Speed Transalp! The jury has selected you as one of the 8 participants…»
«Γεια σου Γεώργιε, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! ΕΣΥ θα συμμετέχεις στο Dynafit X Series Speed Transalp. Η επιτροπή σε επέλεξε ως έναν από τους 8 συμμετέχοντες.…»
Ο επόμενος 1,5 μήνας πέρασε γρήγορα με προετοιμασία και προπονήσεις. Το να τρέξεις σχεδόν 80 χιλιόμετρα με 4.300μ θετικής υψομετρικής διαφοράς μέσα σε τρεις διαδοχικές ημέρες για κάποιους μπορεί να ακούγεται εξωπραγματικό ενώ για άλλους απόλυτα εφικτό (αν συγκριθεί με μεγάλους αγώνες ορεινού τρεξίματος).
Η ενασχόλησή μου με το τρέξιμο (δρόμου και βουνού) ξεκίνησε το 2010 και έκτοτε «έχω βάλει» αρκετά χιλιόμετρα στα πόδια μου, συμμετέχοντας σε διοργανώσεις και αγώνες μέχρι 70χμ, όμως ποτέ δεν είχα τρέξει για τρεις διαδοχικές μέρες, αποστάσεις περίπου όσο τρεις ορεινοί ημιμαραθώνιοι και η πρόκληση γινόταν ακόμα μεγαλύτερη λαμβάνοντας υπόψη τους μικροτραυματισμούς που με είχαν κρατήσει μακριά από προπονήσεις την άνοιξη και τις αρχές του καλοκαιριού… και πριν καλά – καλά το καταλάβω είχα προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Μονάχου! Εκεί συναντήθηκα με τον Ηλία, τον Javi και την Sofia, μία από τις 4 κοπέλες που θα συμμετείχαν στο Transalp, επίσης από την Ισπανία.
Κάναμε μια σύντομη στάση «για μια μπύρα» στο σπίτι της οικογένειας του Benedikt Bohm (Dynafit CEO) για να γιορτάσουμε μαζί τους το Oktoberfest. Τελικά φύγαμε «άρον-άρον» για τα βουνά, έχοντας φάει υπέροχα παραδοσιακά βαυαρικά φαγητά, λουκάνικα, γλυκά και όπως ήταν αναμενόμενο, έχοντας πιεί περισσότερες από «μια μπύρα» και κάμποσα schnapps!
Φτάσαμε στο Garmisch το απόγευμα της 20 Σεπτεμβρίου 2015, όπου συναντηθήκαμε με τον συμμετέχοντα από την Πολωνία, τον Kuba. Οι προγνώσεις του καιρού για τις επόμενες μέρες μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «ενδιαφέρουσες» καθώς προέβλεπαν από ηλιοφάνεια μέχρι και χιονόπτωση και, όπως είναι φυσικό, σχεδόν μονοπώλησαν τις συζητήσεις μας.
Tο επόμενο πρωί η ομάδα, που είχε επιλεγεί από τις αιτήσεις, συναντήθηκε στον σταθμό των τελεφερίκ του Garmisch. Αποτελούνταν από 4 γυναίκες, τις:
Sofia Garcia Martin (Ισπανία)
Cornelia Dendl (Αυστρία)
Susanne Viehweger (Γερμανία)
Jule Holland (Αυστρία)
και 4 άνδρες, τους:
Oliver Hein (Γερμανία)
Tomasz – “Kuba” Krause (Πολωνία)
Timo Hummel (Γερμανία)
Γιώργο Σπινθάκη (Ελλάδα)
Την ομάδα των 8 συμμετεχόντων και 2 αθλητών της Dynafit, πλαισίωναν δύο δημοσιογράφοι, ο Marco Colombo (Ιταλία) και ο Holger Rupprecht (Γερμανία). Παράλληλα, την όλη διοργάνωση κάλυπτε φωτογραφικά ο Ηλίας Λέφας, οπότε η ομάδα μας αριθμούσε συνολικά 13 μέλη.
Την υποστήριξη του εγχειρήματος είχαν αναλάβει δύο οδηγοί βουνού και συνεργάτες της Dynafit, οι Patrick Jost και Franz Perchtold, μεταφέροντας τις αποσκευές μας στο επόμενο σημείο διανυκτέρευσης και κανονίζοντας όλες τις λεπτομέρειες φιλοξενίας και εστίασης
Μέρα 1η: Zugspitze (2.600m) – Ehrwald (1.500m) – Grunsteinscharte (2.360m) – Mieming (1.160m)
Οι καιρικές προγνώσεις τελικά έπεσαν μέσα και έτσι, στις 21/9/2015, ενώ στην Ελλάδα το καλοκαίρι καλά κρατούσε, εμείς ξεκινούσαμε το τριήμερο ταξίδι μας μέσα από τις Άλπεις με χιονόπτωση και 10-20εκ. φρέσκο χιόνι!
Έπειτα από το καλωσόρισμα των διοργανωτών και τη γνωριμία μεταξύ των συμμετεχόντων, ξεκινήσαμε σε 2 ομάδες (4 συμμετέχοντες ανά ομάδα, ένας δημοσιογράφος κι ένας αθλητής-συνοδός).
Η διαδρομή της πρώτης μέρας ξεκίνησε από την Zugspitze, το ψηλότερο βουνό της Γερμανίας. Το πλάνο ήταν να ξεκινήσουμε από την κορυφή (2.962μ) όμως ο καιρός και οι συνθήκες στα μονοπάτια μας ανάγκασαν να ξεκινήσουμε από τα 2600μ. Μπροστά μας είχαμε μια διαδρομή 28χμ με 1.250μ αναβάσεων και 2.650 συνολικών καταβάσεων, ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας, οπότε η αλλαγή της διαδρομής κρίθηκε αναγκαία.
Όσο προχωρούσαμε και χάναμε ύψος οι χιονονιφάδες έδιναν τη θέση τους σε χιονόνερο και χαμηλότερα σε βροχή.
Για μεγάλα διαστήματα κινούμασταν μέσα σε ομίχλη η οποία, σε συνδυασμό με τα αρκετά τεχνικά περάσματα, τη λάσπη και τα ρυάκια στα μονοπάτια, δε μας επέτρεπαν να κινούμαστε πολύ γρήγορα. Παρόλα αυτά κρατούσαμε έναν ικανοποιητικό ρυθμό, καλύπτοντας τα πρώτα 11χμ σε 2 ώρες. Η στάση σε ένα καταφύγιο πάνω από το χωρίο Ehrwald, λίγο μετά τα σύνορα Γερμανίας – Αυστρίας, ήταν απαραίτητη για να πιούμε κάτι ζεστό και να στεγνώσουμε κάπως τον ρουχισμό.
Μπροστά μας είχαμε άλλα 17χμ με αρκετές αναβάσεις μέσα από πανέμορφα τοπία, ενώ –επιτέλους- ο καιρός έδειχνε σημάδια βελτίωσης.
Η ανάβαση προς το Coburger-hutte (1920m) κύλησε γρήγορα και ομαλά, περνώντας από το δάσος στην αλπική ζώνη, δίπλα από όμορφες μικρές λίμνες.
Συνέχεια είχε η ανάβαση στο Grunsteinscharte (2.360μ) και η μεγάλη κατάβαση μέχρι το Mieming στο Τιρόλο, όπου και τελείωσε το πρώτο σκέλος της διάσχισης. Τα πρώτα 28 χιλιόμετρα του τριημέρου (με 1.240μ θετικής υψομετρικής διαφοράς) είχαν καλυφθεί σε 5,5 ώρες (με δύο στάσεις των 30’ ενδιάμεσα)
Από το Mieming μεταφερθήκαμε οδικώς στο Lusens όπου και διανυκτερεύσαμε σε ένα ξενοδοχο-καταφύγιο, στο τέλος μιας απομακρυσμένης κοιλάδας του Stubai. Το δείπνο ήταν εξαιρετικό, αποτελούμενο από παραδοσιακά τιρολέζικα πιάτα και φυσικά μπύρα!
Μέρα 2η: Lusens (1640m) – Schafgruberl (2860m) – Franz Senn Hutte (2150) – Schriemmennieder (2750m) – Falbeson (1260m)
Το επόμενο πρωί μας βρήκε κεφάτους, ανανεωμένους και αισιόδοξους, με τέλειο καιρό. Η θερμοκρασία ήταν -5 οC και το έδαφος παγωμένο, όμως σύντομα μετά το ξεκίνημα ζεσταθήκαμε, αφού «με το καλημέρα» είχαμε μπροστά μας 6χμ ανάβασης με 1300μ υψομετρικής διαφοράς!
Το «πρωινό μενού» ήταν γνωστό: δάσος, αλπική ζώνη, χιόνι… κι εμείς με αθλητικά παπούτσια και παγωμένα πόδια! Η ανάβαση ήταν απαιτητική αλλά το επίπεδο και η συνοχή της ομάδας ήταν εξαιρετική αφού ολοκληρώσαμε την πρώτη μας ανάβαση σε 1ω45’ !
Η κατάβαση προς τον πρώτο σταθμό της ημέρας, το Franz Senn Hutte, έφυγε γρήγορα, απροβλημάτιστα και σύντομα απολαμβάναμε τη λιακάδα με μια μπύρα έξω από το καταφύγιο.
Μπροστά μας είχαμε άλλο τόσο σε ανάπτυγμα και υψομετρική διαφορά μέχρι το τέλος του δεύτερου σκέλους. Στην αρχή 3χμ σε σχεδόν επίπεδο μονοπάτι ήταν ό,τι έπρεπε για να ξαναμπεί το σώμα σε λειτουργία αλλά τα επόμενα 3χμ ανηφόρας με 600μ θετικής υψομετρικής διαφοράς ήταν αρκετά για να χωνέψουμε! Έπειτα από μια κοπιαστική ώρα βρισκόμασταν στο Schriemmennieder (2750m), το τελευταίο ψηλότερο σημείο της ημέρας και μπροστά μας απλωνόταν η θέα προς το Stubaital και η τελευταία κατάβαση για το Falbeson .
Μιάμιση ώρα αργότερα είχαμε καλύψει τα 9χμ κατάβασης (-1500μ υψ.διαφορά) και ξεκουραζόμασταν στην λιακάδα της κοιλάδας! Απόψε η διαμονή μας ήταν πολλών αστέρων, καθώς το ξενοδοχείο μας είχε μέχρι και sauna! Tο δείπνο ήταν πλούσιο, με schnitzel και weissbier που αναπλήρωσαν τις χαμένες θερμίδες της ημέρας. Πίσω μας ήταν άλλα 25χμ με 2.100μ θετικής υψομετρικής διαφοράς, τα οποία καλύψαμε σε 6,5 ώρες με περίπου 50’ συνολικές στάσεις.
Μέρα 3η: Schaufljoch (3.160m) – Siegerlandhutte (2.710m) – Schneeberg (2.355m) – Saltnuss (1.670m)
H τρίτη και τελευταία μέρα της διάσχισης ξεκίνησε με οδική μετάβαση στον τερματικό σταθμό του παγετώνα Stubai από όπου πήραμε λιφτ μέχρι το Schaufljoch στα 3.160μ.
Η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε περνούσε μέσα από τον παγετώνα και για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας θα κινούμασταν σε υψόμετρο μεταξύ των 2.500 και 3.100 μέτρων. Η πρόγνωση του καιρού δεν ήταν και η καλύτερη καθώς προέβλεπε σταδιακή επιδείνωση μέσα στη μέρα από τα νότια, δηλαδή προς την κατεύθυνσή μας! Η ομάδα ήταν ευδιάθετη και, παρά το ότι ήταν η τρίτη μας μέρα στα βουνά, η φυσική μας κατάσταση διατηρούταν σε πολύ καλά επίπεδα, καθώς είχαμε εγκλιματιστεί αρκετά τις 2 προηγούμενες μέρες, τρέχοντας σε υψόμετρα μέχρι σχεδόν τα 2900μ.
Έτοιμη λοιπόν η ομάδα στον παγετώνα για το τρίτο και τελευταίο σκέλος αυτής της διάσχισης μέσα από τις Άλπεις.
Το ξεκίνημα ήταν όμορφο, πάνω από κορυφογραμμές και ρυάκια, δίπλα από μικρές λίμνες και με μικρές αλλά απαιτητικές αναβάσεις.
Ο ρυθμός μας ήταν αρκετά γρήγορος, το πεδίο μας επέτρεπε να κινούμαστε με ταχύτητα και άνεση και το τοπίο μας αποκάλυπτε ομορφιές σε κάθε στροφή του μονοπατιού.
Ευχαριστιόμαστε να τρέχουμε, να πιέζουμε τον εαυτό μας, να σπρώχνουμε τις δυνατότητές μας και να συμπαρασύρουμε τους συναθλητές μας σε ένα παιχνίδι, χωρίς το άγχος ενός αγώνα ή την πίεση μιας προπόνησης. Τρέχαμε στα βουνά και το μόνο που νοιώθαμε ήταν χαρά! Βρισκόμασταν μέσα σε έναν τεράστιο και πανέμορφο φυσικό παιδότοπο, στον οποίο είχαμε πάει για να διασκεδάσουμε!
Η πρώτη στάση της ημέρας είχε προγραμματιστεί να γίνει στο 8οχμ, στο καταφύγιο Siegerland hutte. Το κρύο κι ο αέρας είχαν δυναμώσει αλλά καθώς βρισκόμασταν σε συνεχή κίνηση, κάναμε υπομονή μέχρι το καταφύγιο για να ντυθούμε με κάτι πιο ζεστό και να πιούμε ένα τσάϊ. Μόλις όμως φτάσαμε στο καταφύγιο, μια δυσάρεστη έκπληξη μας περίμενε, καθώς το καταφύγιο είχε κλείσει για τον χειμώνα. Ευτυχώς για εμάς, το χειμερινό βοηθητικό καταφύγιο ήταν ανοικτό και θα μας προστάτευε κατά την 20λεπτη στάση μας. Δυστυχώς όμως δεν θα είχαμε την δυνατότητα να πιούμε κάτι ζεστό, παρά μόνο να μοιραστούμε ό,τι εφόδια είχε ο καθένας μας στο μικρό σακίδιό του: λίγοι ξηροί καρποί, ενεργειακές μπάρες, σοκολάτες, παστέλι, ισοτονικά, νερό…
Ανασυγκροτηθήκαμε, φάγαμε, ήπιαμε, ντυθήκαμε και ζεσταθήκαμε, μελετήσαμε στον χάρτη την διαδρομή που μας περίμενε και ξαναβγήκαμε στο βουνό. Μπροστά μας είχαμε άλλα 16χμ και, δυστυχώς για εμάς, οι μετεωρολογικές προγνώσεις θα έπεφταν μέσα. Περίπου από τη μέση της διαδρομής κινούμασταν σε ομίχλη, ενώ το κρύο και ο αέρας που δυνάμωνε μας υποχρέωναν να τρέχουμε φασκιωμένοι με κουκούλες και γάντια. Ευτυχώς για την ώρα δεν έβρεχε.
Αντιμετωπίζαμε τις απότομες ανηφόρες με αποτελεσματικότητα και τις κατηφόρες με προσοχή λόγω του υγρού και σαθρού σε αρκετά σημεία εδάφους, μέσα στη μονότονη «θέα» που προσφέρει ομίχλη. Είχαμε μπει πλέον σε ιταλικό έδαφος. Ο ρυθμός είχε πέσει αλλά εξακολουθούσαμε να κινούμαστε αρκετά γρήγορα, καθώς προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε την θερμοκρασία μας. Στο 18οχμ της ημέρας, το καταφύγιο Schneeberg, στα παλιά λατομεία ήταν μια ζεστή όαση πριν τα τελευταία κατηφορικά χιλιόμετρα.
Η ζεστή σοκολάτα ήταν ό,τι έπρεπε για να «πάρουμε τα πάνω μας» και να ξεκινήσουμε για το τελευταίο σκέλος της ημέρας.
Αναζωογονημένοι βγήκαμε ξανά στο κρύο. Ο ενθουσιασμός όλων ήταν προφανής, καθώς σύντομα θα ολοκληρώναμε μια απαιτητική διάσχιση 78χμ με 4.300μ θετικής υψομετρικής διαφοράς, όμως κάπου υπήρχε κι αυτό το θλιμμένο συναίσθημα που εμφανίζεται όταν ένα τόσο όμορφο ταξίδι πλησιάζει στο τέλος του.
Η κατάβαση πήγε αρκετά γρήγορα, σχεδόν σε αγωνιστικούς ρυθμούς, παρά τα λίγα τεχνικά περάσματα.
Σύντομα είχαμε μπει ξανά σε ομίχλη μέσα στο υγρό δάσος και πριν καλά – καλά το καταλάβουμε, είχαμε φτάσει στο τέλος! Αγκαλιές και φιλιά, συγχαρητήρια και μια γλυκιά κούραση μετά τρεις μέρες τρέξιμο.
Το δείπνο στο Merano ήταν ακόμα μια φορά πλούσιο, βοηθώντας στην μυϊκή αποκατάσταση και αναπληρώνοντας τις χαμένες θερμίδες. Ακολούθησε μια βόλτα στην γραφική αυτή πόλη του Νότιου Τιρόλου και ένας ύπνος που ήρθε νωρίτερα απ’ότι περιμέναμε!
Η επιστροφή μας στο Garmisch έγινε οδικώς μέσω Bolzano – Brenner – Inssbruck – Seefeld. Φτάνοντας στο διάσελο του Brennerpass που βρίσκονται τα σύνορα Ιταλίας – Αυστρίας, τα πάντα ήταν καλυμμένα με χιόνι! Ο αποχωρισμός των συμμετεχόντων στο Garmisch ήταν αρκετά φορτισμένος αφού τις τρεις προηγούμενες μέρες, 13 άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ μας, είχαμε δεθεί και συγκροτήσει μια δυνατή ομάδα η οποία ολοκλήρωσε αυτή την απαιτητική διάσχιση των Άλπεων. To καταπληκτικό αυτό τριήμερο έκλεισε με τις αναμενόμενες ανταλλαγές email, τηλεφώνων και φυσικά πληροφοριών για διαδρομές τρεξίματος και ορειβατικού σκι και είπαμε auf wiedersehen – ci vediamo – hasta la proxima!
