Καύκασος- Elbrus 5.642μ – Αύγουστος 2016

Το αφιέρωμα γράφει η Ιωάννα Ιερωνυμίδη

 

Αρχές καλοκαιριού λαμβάνω ένα αναπάντεχο μήνυμα από τον Παναγιώτη Κοτρωνάρο περί ανάβασης στον Καύκασο. Η οροσειρά του Καυκάσου απλώνεται ανάμεσα στη Μαύρη και την Κασπία θάλασσα, έχει ανάπτυγμα 600 χλμ και περιλαμβάνει πάνω από 12 κορυφές ψηλότερες από το Mont Blanc των Άλπεων. Το μήνυμα με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη και κάπως αρνητική, καθώς η προηγούμενη εμπειρία μου στο Mont Blanc δύο χρόνια νωρίτερα ήταν μεν πανέμορφη, μοναδική θα έλεγα, αλλά και εξοντωτική. Ωστόσο κάτι με έτρωγε μέσα μου, συν του ότι τα μισά μέλη που θα συμμετείχαν αυτή τη φορά στην ομάδα ήταν γνωστοί και φίλοι από την προηγούμενη ανάβασή μας στις Άλπεις. Οπότε, κάπως έτσι ξεκίνησε ξανά η προπόνηση και λίγο πριν το ταξίδι έδωσα το τελικό ΟΚ! Όλοι οι παλιοί γνώριμοι, ο Παναγιώτης αρχηγός, η Φανή από Φλώρινα, η Αναστασία και ο Αναστάσης από Αθήνα, αλλά και οι καινούργιοι Αθηναίοι, σύνολο δέκα με στόχο το Elbrus στον Καύκασο, ένα κοιμώμενο ηφαίστειο μόλις 12 χλμ από την Ασία που με υψόμετρο 5.642μ είναι η ψηλότερη κορυφή της ευρωπαϊκής ηπείρου και έτσι περιλαμβάνεται στο γνωστό «Seven Summits» tour (αναβάσεις στις ψηλότερες κορυφές των ηπείρων της γης).

Παρασκευή 29/07/2016 συναντήθηκα λοιπόν με την ομάδα στη Θεσσαλονίκη και πετάξαμε κατευθείαν για Mineralnye Vody, μία πόλη στη Ρωσία που σημαίνει….μεταλλικό νερό… Μετά τους πολύωρους ελέγχους στο αεροδρόμιο κατευθυνθήκαμε οδικώς προς την κοιλάδα Baksan, όπου μετά από 4 τουλάχιστον ώρες δρόμο καταλήξαμε στο χωριό Cheget. Το χωριό είναι χτισμένο στους πρόποδες του βουνού, σε υψόμετρο 2.100μ. Εκεί – σε ξύλινα σπιτάκια δίπλα στο παγετωνικό ποτάμι και με θέα τις κορφές – θα ήταν η βάση μας για τις πρώτες μέρες.

Το επόμενο πρωί ανεβήκαμε με τελεφερίκ μέχρι τα 3.050μ και από εκεί ξεκινήσαμε πεζοπορία με αργό ρυθμό εγκλιματισμού στο Mt. Cheget έως τα 3.300μ. Στα δεξιά μας φαινόταν ξεκάθαρα το Elbrus, χιονισμένο και επιβλητικό. Ο Ρώσος οδηγός, δισταχτικός, δεν μας άφησε να προχωρήσουμε ψηλότερα γιατί θα πλησιάζαμε τα σύνορα με τη Γεωργία, οπότε επιστρέψαμε νωρίς στο χωριό και απολύτως ξεκούραστοι.

Ο εγκλιματισμός στο υψόμετρο συνεχίστηκε Κυριακή πρωί όπου μεταφερθήκαμε οδικώς κοντά στο αστεροσκοπείο του Elbrus (3.100μ) και από εκεί ξεκινήσαμε πορεία με αργό ρυθμό έως τις παρυφές του παγετώνα Terskol και λίγο παραπέρα, περπατώντας πάνω στον παγετώνα, στα 3.706μ. Ως εκεί σχεδόν δεν είχε χιόνια. Το χιόνι ξεκινούσε μερικά μέτρα πριν τον παγετώνα. Κάποιοι από την ομάδα βάλαμε κραμπόν και αποφασίσαμε με παρότρυνση του Παναγιώτη να δοκιμάσουμε το περπάτημα στον παγετώνα, μια που ίσως να μην έχουμε ξανά την ευκαιρία. Σταθερά πατήματα για να καρφώνουν καλά τα κραμπόν στον πάγο, κάποιες πολύ μικρές κρεβάς που ήταν στη γένεσή τους τριγύρω, αλλά με τον Παναγιώτη νιώθαμε απόλυτη σιγουριά. Οι υπόλοιποι της ομάδας, μας περίμεναν στα 3.645μ μαζί με τον Ρώσο οδηγό, ο οποίος βιαζόταν να επιστρέψει καθώς είχαμε μπροστά μας μια ατελείωτη κατάβαση, 1.600μ υψομετρική διαφορά, έως τα 2.100μ όπου βρισκόταν το χωριό μας. Φτάσαμε βράδυ στο Cheget και αρκετά ταλαιπωρημένοι…

Τη Δευτέρα το πρωί ένιωθα τελειωμένη… Η χθεσινή κατάβαση μου είχε κοστίσει σε ενέργεια και δεν ήξερα αν αυτό θα είχε επίπτωση στη συνέχεια. Είχε έρθει ωστόσο η στιγμή ν΄αφήσουμε το χωριό και ν΄ανέβουμε στο βουνό για τις επόμενες διανυκτερεύσεις. Το πρωί ψάχναμε ν’ αγοράσουμε νερό, μία εξάδα ο καθένας για το βουνό ώστε να μην έχουμε προβλήματα ενυδάτωσης. Τα αγγλικά των Ρώσων οδηγών ήταν σχεδόν ανύπαρκτα και, παρόλο που χρησιμοποιούσαμε και ρώσικες λέξεις, είχαμε συνεχώς προβλήματα στη συνεννόηση, ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, όπως πού θα βρούμε νερό! Η συνεννόηση ήταν πάντα κουραστική και χρονοβόρα.

Αφού τα καταφέραμε, πήραμε το τελεφερίκ ως τα 3.700μ, λίγο πιο πάνω από τα καταφύγια Barrels. Τακτοποιηθήκαμε στο καινούργιο καταφύγιο πάνω απ’ τον τερματικό σταθμό του τελεφερίκ όπου θα μέναμε για τις επόμενες μέρες. Πρόχειρες κατασκευές, καμία σχέση με τα καταφύγια στις Άλπεις, αλλά τουλάχιστον τα δωμάτια ήταν με ξύλο και αρκετά ζεστά παρόλο που δεν υπήρχε θέρμανση. Εγώ και η Φανή είχαμε πάρει μαζί τα ορειβατικά σκι αφού το Elbrus προσφέρεται γι΄αυτό και μια που υπήρχε ακόμα χρόνος αποφασίσαμε να τα δοκιμάσουμε ανεβαίνοντας με αυτά πιο πάνω κοντά στα 4.000μ προς το καταφύγιο Priyut και κάνοντας κατάβαση πίσω στο δικό μας καταφύγιο. Ήταν μια καλή αφορμή για να πάρουμε τη πρώτη γεύση… Το βράδυ μας περίμενε φαγητό από τη Ρωσίδα μαγείρισσά μας και κατόπιν ο ζεστός πουπουλένιος υπνόσακος που ήταν υπεραρκετός για τη θερμοκρασία που επικρατούσε στα δωμάτια.

Tη Τρίτη, μετά το πρωινό, ξεκίνησε πορεία σχεδόν όλη η ομάδα προς τα βράχια Pastukhov. Τα Pastukhov Rocks βρίσκονται στα 4.700μ και είναι μια καθιερωμένη πορεία εγκλιματισμού στο υψόμετρο, πριν την ανάβαση στη κορυφή του Elbrus. Η Φανή κι εγώ ξεκινήσαμε λίγο αργότερα με τα ορειβατικά σκι για τον ίδιο προορισμό. Ηλιόλουστη μέρα και το χιόνι κατά την ανάβαση αρκετά καλό. Εκεί διαπίστωσα αυτό που μου έλεγε εξ αρχής η Φανή ως εκπαιδεύτρια ορειβατικού σκι, ότι η ανάβαση είναι πολύ πιο εύκολη με σκι. Πράγματι, η όλη ανάβαση ήταν μια πολύ όμορφη και ξεκούραστη βόλτα! Η θέα τριγύρω προς την άγρια οροσειρά του Καυκάσου επίσης μοναδική. Φανταζόμουν αντίστοιχα μια ωραία κατάβαση με σκι ως το καταφύγιο, όμως ο καιρός είχε άλλα σχέδια. Φτάσαμε αργά το μεσημέρι στα Pastukhov και ήδη είχε αρχίσει να παγώνει το χιόνι. Ξεκουραστήκαμε λίγο και ετοιμαστήκαμε για κατάβαση. Είχε φύγει πια ο ήλιος και μέσα σε λίγα λεπτά είχαν παγώσει τα πάντα! Το χιόνι γυαλί, ο καιρός έκλεινε και μετά τις πρώτες τούμπες με τα σκι προτίμησα να φορέσω κραμπόν και να κατέβω περπατώντας παρέα με τον Παναγιώτη. Αν και δύσκολες οι συνθήκες, η Φανή κατάφερε να κάνει και τη κατάβαση πίσω στο καταφύγιο με σκι.

Η επόμενη μέρα μας βρήκε στο καταφύγιο να ξεκουραζόμαστε και να χαλαρώνουμε περιμένοντας το ξημέρωμα και την τελική μας προσπάθεια για τη κορυφή. Τα προγνωστικά του καιρού ήταν καλά και δεν υπήρχε λόγος καθυστέρησης καθώς τη μεθεπόμενη μέρα θ΄άλλαζε το σκηνικό του καιρού προς το χειρότερο. Επιπρόσθετα, ο ντόπιος οδηγός μας ενημέρωσε ότι το χιόνι δεν ήταν το καλύτερο εκείνη τη περίοδο για σκι, το είχαμε βιώσει άλλωστε. Η πιο κατάλληλη περίοδος για σκι στο Elbrus ήταν δύο μήνες νωρίτερα. Οπότε εγώ θα συνέχιζα χωρίς τα σκι και η Φανή θα το ρίσκαρε. Στη χειρότερη, αφήνεις τα σκι, βάζεις κραμπόν και συνεχίζεις περπάτημα.

Το βράδυ χαλαρώσαμε στα κρεβάτια μας για μερικές ώρες και κατά τις 02.00 τα ξημερώματα της Τετάρτης 4 Αυγούστου σηκωθήκαμε να ετοιμαστούμε για την ανάβαση προς τα 5.642μ. Δύο άτομα απ’ την ομάδα είχαν ήδη ξεκινήσει πορεία με τον Κοτρωνάρο για τα βράχια Pastukhov και οι υπόλοιποι θα φεύγαμε κατά τις 4 το πρωί με το ρατράκ για να βρεθούμε όλοι στο ίδιο σημείο. Μια που είχαμε κάνει την ανάβαση την προηγούμενη μέρα έως εκεί, προτιμήσαμε να μεταφερθούμε με το ρατράκ για εξοικονόμηση δυνάμεων, αφού υπήρχε η δυνατότητα. Λίγο μετά τις 4.30 το πρωί ξεκινήσαμε αργό περπάτημα έχοντας δύο ρώσους οδηγούς μαζί με τον Παναγιώτη, οπότε ακόμα και να έσπαγε η ομάδα κανείς δεν θα προχωρούσε μόνος. Αυτό μας δημιουργούσε μία επιπλέον σιγουριά.

Η διαδρομή φάνηκε γρήγορα αφού μετά από λίγο ξημέρωσε. Μπροστά μας μια ατελείωτη ανηφόρα μέχρι τη μεγάλη τραβέρσα που θα μας οδηγούσε στο διάσελο πριν τη τελική ανάβαση προς κορυφή. Ένιωθα ξεκούραστη, ζεστή και σύντομα χαλάρωσα και βρήκα το ρυθμό μου. Η ομάδα έσπασε γρήγορα στα δύο, αργότερα στα τρία και η Φανή ανέβαινε με τα σκι. Όσο ανεβαίναμε όμως, λόγω πάγου, οι φώκιες στα σκι δεν λειτουργούσαν και τόσο καλά οπότε περίπου στα μέσα της τραβέρσας συνέχισε με κραμπόν για λόγους ασφάλειας. Ο καιρός ήταν σε γενικές γραμμές καλός αν και το κρύο αρκετό (-15C η μέση θερμοκρασία εκείνες τις μέρες στη κορυφή), όμως αυτή τη φορά ήμουν τόσο καλά εξοπλισμένη από την αρχή της πορείας που δεν πάγωσα καθόλου. Η εμπειρία του Mont Blanc δύο χρόνια πριν και κάποιες συμβουλές φίλων που είχαν ξαναπάει λειτούργησαν καταλυτικά. Ένιωθα αρκετά καλά και ήταν σαν να πήγαινα μία βόλτα, σταματώντας όμως κάθε τόσο για μερικές βαθιές ανάσες και….πάλι μπρος!

Κάποια στιγμή αντικρίσαμε επιτέλους τον τελικό στόχο αλλά ήταν ακόμα ένα θέμα να μπορέσεις να φτάσεις εκεί, σε συνθήκες υψομέτρου. Οι πρώτοι της ομάδας ήδη επέστρεφαν από κορυφή και είχαμε βρεθεί καθοδόν. Μια μακριά ευθεία με κόκκινα σημαιάκια τοποθετημένα ανά μερικά μέτρα σε οδηγούσε στη κορυφή του Elbrus, η οποία φαινόταν από κοντά σαν ένας μικρός λόφος. Σε κάθε σημαιάκι σταματούσα για μερικές ανάσες παραπάνω αφού σ΄εκείνο το υψόμετρο το οξυγόνο είναι περίπου -50%. Μετά από συνολικά 7.30 ώρες ανάβαση, λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι πατήσαμε και οι τελευταίοι στα 5.642μ! Εκείνη την ώρα άρχισε να κλείνει ο καιρός, οπότε μερικές φωτογραφίες στα γρήγορα λόγω χρόνου, κρύου και ομίχλης και αμέσως κατάβαση!

Ευτυχώς τα κόκκινα σημαιάκια μας οδηγούσαν μέσα στην ομίχλη. Κατηφορίζοντας συναντήσαμε ομάδες που είχαν καθυστερήσει και ανέβαιναν ακόμη προς τα πάνω. Από το διάσελο και κάτω άνοιξε και πάλι ο καιρός, οπότε χαλαρώσαμε. Συνεχίσαμε κατάβαση έως τα βράχια Pastukhov και αφού υπήρχε η δυνατότητα του ρατράκ μέχρι το καταφύγιο, την εκμεταλλευτήκαμε φυσικά μετά από τόσες ώρες πορεία.

Φτάσαμε απόγευμα στο καταφύγιο, μαζέψαμε στα γρήγορα και καταφέραμε να προλάβουμε το τελευταίο δρομολόγιο του τελεφερίκ για το χωριό, αφού και οι υπόλοιποι, οι πιο γρήγοροι της ομάδας, είχαν ήδη κατέβει στο χωριό. Το αρχικό πλάνο ήταν να μείνουμε στο βουνό άλλη μια νύχτα, ωστόσο προτιμήσαμε την άνεση  στο Cheget (2.100μ) και ένα ζεστό μπάνιο. Το βραδάκι το γιορτάσαμε πίνοντας παγετωνικές μπύρες!

Το επόμενο πρωί ένιωθα απρόσμενα ξεκούραστη, τόσο που αν έπρεπε να ξανανέβω το βουνό εκείνη τη μέρα, θα το επιχειρούσα και πάλι. Ήμασταν όλη η ομάδα σε καλή κατάσταση και η συνέχεια θα ήταν ακόμα πιο χαλαρή αφού μας περίμενε μια ρώσικη σάουνα και τουρισμός στη λουτρόπολη Pyatigorsk, καθώς είχαμε περίσσευμα ημερών που δεν μας χρειάστηκαν πάνω στο βουνό!

Αφήστε μια απάντηση

[ + ]