Κίμωλος – Αύγουστος 2016

Το αφιέρωμα γράφει η Ελένη Μπιτσάκη

Και να που έφτασε η ώρα για τη μικρή μα πανέμορφη, όπως αποδείχτηκε, Κίμωλο! Το  νησί των Κυκλάδων, την ασημένια πινελιά στο Αιγαίο, που έδωσε το όνομά του στο λευκό πέτρωμα, τη γνωστή από τους μαυροπίνακες κιμωλία. Σύμφωνα με την παράδοση, πρώτος μυθικός οικιστής της υπήρξε ο Κίμωλος, στον οποίο οφείλει το όνομά της.

21 Αυγούστου

Είναι απόγευμα και η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Ηρακλείου μαζεύεται σιγά-σιγά στο λιμάνι. Φορτωμένοι με τα σακίδια ανυπομονούμε για την αναχώρηση. Ξεχνάμε ότι είναι περίοδος διακοπών και υπάρχει συχνά καθυστέρηση. Τελικά το Πρέβελη φτάνει, κατεβαίνει το πλήθος, φωνές και φασαρία γενικά γύρω μας και κατά τις 20.00 ανεβαίνουμε. Όσοι δεν είχαμε καμπίνα ψάχναμε μια γωνιά για το βράδυ. Τελικά βολευτήκαμε μια χαρά και επιτέλους αφήνουμε το λιμάνι γύρω στις  21.00.

Η νύχτα! Δύσκολη λιγάκι! Το πλοίο προχωρά πολύ αργά. Η πρώτη στάση στην Ανάφη. Ψηλά ένα όμορφο στεφάνι από φώτα. Η επόμενη στάση Σαντορίνη και κατά τις 09.00 φτάνουμε  επιτέλους στον Αδάμαντα, το λιμάνι της Μήλου.

22 Αυγούστου

Μπήκαμε στα λεωφορεία και σε 20 περίπου λεπτά βρισκόμαστε στα Πολλώνια. Από εδώ με ένα μικρό καραβάκι και σε 25 περίπου λεπτά φτάσαμε στον τελικό μας    προορισμό, την Κίμωλο και συγκεκριμένα στο μικρό λιμανάκι της  Ψάθης. Εδώ συναντήσαμε τον Φώτη Μαρινάκη, μέλος της ομάδας εθελοντών Κιμωλίστες, που μας συνόδευσε σε όλες τις πορείες μας. Στις επόμενες μέρες γνωρίσαμε άλλο ένα μέλος, τη Μοσχούλα Μάλλη. Η Εθελοντική Ομάδα Κιμώλου βοήθησε γενικότερα στην οργάνωση της εξόρμησης μας στην Κίμωλο και τους ευχαριστούμε από καρδιάς.

Ένα μικρό πουλμανάκι μας μετέφερε ανά ομάδες,  άλλους στο Χωριό της Κιμώλου κι άλλους στην Αλυκή. Στην Αλυκή κάποιοι μείναμε σε σκηνές. Μια αστραφτερή παραλία μας έκλεινε το μάτι και βιαστήκαμε να στήσουμε τις σκηνές για να βουτήξουμε στα πεντακάθαρα νερά της. Κολυμπήσαμε μέχρι το Πυργονήσι, ένα βράχο που βρισκόταν απέναντι από την παραλία μας.

Το απόγευμα πήραμε το λεωφορείο για το Χωριό.  Συναντηθήκαμε όλοι μαζί και με την αρχηγό της εκδρομής, τη Νανά Κουτσανδρέου και οδηγό τον Φώτη Μαρινάκη, ξεκινάμε για μια βόλτα  στις κοντινές παραλίες του χωριού. Φτάνουμε στον οικισμό Γούπα που δίνει ξεχωριστό χρώμα στην Κίμωλο. Μας εντυπωσιάζουν τα χαρακτηριστικά  «σύρματα» όπου φυλάσσονται οι ψαρόβαρκες και τα σύνεργα των ψαράδων, και είναι λαξευμένα στα μαλακά λευκά πετρώματα. Εντύπωση μας προκαλεί και ένας φυσικός βράχος που μοιάζει με ελέφαντα και ξεχωρίζει ανάμεσα στους άλλους βράχους. Όμορφες εικόνες με φόντο  το απέραντο γαλάζιο. Συνεχίζουμε προς το Ρέμα. Γύρω μας ηφαιστειακά βράχια  στο λευκό χρώμα που μας καλούν να κολυμπήσουμε πλάι τους. Προέκταση του Ρέματος είναι ο Καρράς. Κι εδώ ηφαιστειακοί βράχοι και μικρές φυσικές πισίνες με λαμπερά νερά.  Κατά τις 8 το βράδυ επιστρέφουμε στο Χωριό. Η θέα μαγευτική, ειδικά αυτήν  την ώρα. Μπροστά μας δυο μικρά νησάκια, ο Άγιος Ευστάθιος και ο Άγιος Γεώργιος. Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα στο όμορφο χωριό πήγαμε για ύπνο. Μια όμορφη και γεμάτη μέρα τέλειωσε.

23 Αυγούστου

Πρωινός καφές και ραντεβού στην πλατεία του Χωριού. Ανηφορίσαμε λίγο έξω από το Χωριό βαδίζοντας  πάνω σε παλιό καλντερίμι το οποίο δυστυχώς δεν ήταν ανέγγιχτο , αλλά το είχαν τσιμεντώσει και διευρύνει  στο μεγαλύτερό του τμήμα.  Στα ριζά του Σκλάβου (ο λόφος που ανεβαίνουμε) είδαμε και ένα ομβριοδέκτη ή αμπουρδέκτη όπως τους λένε οι ντόπιοι. Είναι μια δεξαμενή σκαλισμένη στα βράχια που αποθηκεύει τα όμβρια ύδατα για το πότισμα των ζώων. Ήξεραν οι παλιοί να εκμεταλλεύονται  σωστά τα πάντα.

Μετά από λίγο φτάσαμε στο  Σκιάδι, ένα τεράστιο πέτρινο μανιτάρι, που δημιουργός του είναι ο άνεμος και η διαφορετική σκληρότητα των πετρωμάτων  που το αποτελούν. Καθίσαμε στη σκιά του να ξεκουραστούμε κι από  τη θέση αυτή βλέπαμε τον Σκλάβο, τη Μήλο και γενικά το ΝΔ τμήμα του νησιού.

Μετά από μια μικρή ανάπαυλα κατηφορίσαμε για κάποιες από τις πολλές και όμορφες  παραλίες της Κιμώλου. Το μονοπάτι καταπληκτικό, πολύχρωμο. Εναλλάσσονται το καφέ , το κόκκινο, το πορτοκαλί. Καθ’ όλη τη διαδρομή η θέα ήταν φανταστική. Η ματιά μας έπεφτε πάνω σε ξερολιθιές και παλιά αγροτόσπιτα  που τα χρησιμοποιούσαν παλιά όταν καλλιεργούσαν τις πεζούλες.

Κατηφορίζοντας  φτάσαμε στα Μαυροσπήλια. Η παραλία στολισμένη με βράχινους σχηματισμούς, λευκούς, που κάτω από το φως του ήλιου έδειχναν ακόμα πιο λευκοί. Μαγεία! Τι άλλο να πω… Απολαύσαμε τα δροσερά καθάρια νερά, κάποιοι κολυμπήσαμε μέχρι την επόμενη, όμορφη επίσης, παραλία των Ελληνικών και στη συνέχεια είδαμε τους λαξευτούς τάφους από το νεκροταφείο της παλιάς μυκηναϊκής  πόλης που είχε βυθιστεί από σεισμό. Εδώ υπήρχαν σημάδια και από το παλιό λατομείο. Στη συνέχεια της πορείας μας  περάσαμε από το Καλαμίτσι και   τη Μπονάτσα, όμορφες παραλίες και οι δύο και καταλήξαμε στην Αλυκή. Μια γεμάτη μέρα τέλειωσε, αφήνοντας μας πολλές και όμορφες εικόνες!

24 Αυγούστου

Η ομάδα μας σήμερα είναι μικρή, 25 άτομα περίπου. Τους υπόλοιπους μάλλον τους μάγεψε η πλανεύτρα θάλασσα! Πορευτήκαμε βόρεια του νησιού και περάσαμε από τις τοποθεσίες Μπαστούρι και Πέρου. Αφήσαμε το χωματόδρομο και μέσα από μια ρεματιά, περπατώντας στην κοίτη ενός χείμαρρου και τρώγοντας σταφύλια μυρωδάτα,  φτάσαμε στην παραλία Μοναστήρια και αμέσως μετά στην παραλία Σούφι. Ήσυχα νερά, παρ’ όλο που σήμερα φυσούσε, καθαρά, κρυστάλλινα! Μικρή, αμμουδερή παραλία με αρμυρίκια που μας χάρισαν τη σκιά τους.

Αφού απολαύσαμε το μπάνιο μας, κάποιοι και τον ύπνο τους, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες. Η μια ομάδα πήγαμε στα Πράσσα, μια όμορφη παραλία με λευκή χοντρόκοκκη άμμο και η άλλη επέστρεψε στο χωριό από άλλο μονοπάτι.

Επιστρέφοντας το βράδυ στο χωριό περάσαμε από τα παλιά λατομεία του πωρόλιθου, και μας εξέπληξε η πλήρης αποκατάσταση του περιβάλλοντος, αφού οι άνθρωποι είχαν την ευαισθησία και την εξυπνάδα να φροντίζουν  να αποκαθιστούν την ισορροπία στη φύση, ακολουθώντας τη φιλοσοφία των  αρχαίων Ελλήνων, που στην Πεντέλη, για παράδειγμα, άφηναν τη φύση χωρίς πληγές όταν έπαιρναν το λευκό μάρμαρο.

25 Αυγούστου

Η συνάντηση της ομάδας σήμερα είναι στο λιμανάκι της Ψάθης, όχι για να φύγουμε – ευτυχώς! – αλλά για να διασχίσουμε την Πολύαιγο (πολλές αίγες) ή Πόλυβο, το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί της Ελλάδας.

Με το  καΐκι φτάσαμε στον όρμο Της Παναγιάς τ’ αυλάκι. Περάσαμε από το μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου και ξεκινήσαμε τη διάσχιση της Πολυαίγου. Το πεδίο ήταν βατό, παρότι δεν υπήρχε μονοπάτι. Είχε και τη βλάστησή του. Αλαδανιές, ρείκια, γενικά φρύγανα. Η θέα όσο ανηφορίζαμε μαγευτική. Έτσι φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο,  το  Ξαπλοβούνι (354μ) και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το φάρο. Δίπλα μας όμορφα πολύχρωμα μυτίκια. Το μονοπάτι σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου, από το κόκκινο του αίματος ως το χρώμα της σκουριάς και το μωβ.  Ο χωρίς, πλέον, φαροφύλακα φάρος μας χάρισε τη δροσιά του ντυμένος σε μπλε και άσπρο χρώμα. Μετά από λίγο βυθιστήκαμε στα πανέμορφα δροσερά νερά της παραλίας του Φάρου ή Άμμουρα όπως τη λένε αλλιώς οι ντόπιοι.

Κι έπειτα συμπληρώθηκε η ομορφιά, όταν φύγαμε με το καΐκι για την επιστροφή, πλέοντας από ανατολικά προς τα νότια. Τι να πω, που τα λόγια μερικές φορές είναι φτωχά για να εκφραστεί κάποιος. Ταξιδέψαμε στον υπέροχο κόσμο των σχημάτων  και των χρωμάτων! Σχηματισμοί βράχων μέσα στη θάλασσα βγαλμένοι από το όνειρο! Τα πετρώματα της Πολυαίγου με απίστευτα χρώματα! Τα νερά απερίγραπτα! Πιστεύω ότι όλοι γυρίσαμε πίσω, στη μαγική αθώα παιδική μας ηλικία, έστω και για λίγο. Έτσι, με τον πιο γλυκό τρόπο τέλειωσε και τούτη η μέρα.

26 Αυγούστου

Δυστυχώς σήμερα είναι η τελευταία μας μέρα στην ωραία Κίμωλο. Η ξενάγησή μας θα είναι σε μέρη κοντά στο χωριό.

Ανηφορίσαμε προς το Ξαπλοβούνι ή Κλαψοβούνι (κατά τον Φώτη), αφού έκλαιγαν λέει οι Σίφνιοι μετανάστες του νησιού, όταν αντίκριζαν το νησί τους από εδώ. Το τι φραγκοσυκιές είδαμε κατά την ανάβαση  δεν λέγεται! Περάσαμε και από το ναό του Παντοκράτορα, που γιορτάζει την πρώτη του Σεπτέμβρη τον Άγιο Συμεών το στυλίτη.  Στο ύψωμα φυσούσε πολύ, γι αυτό υπάρχουν και οι ανεμόμυλοι εδώ, που τους κρατά ζωντανούς η δραστήρια εθελοντική ομάδα του νησιού.

Κατά την επιστροφή στο Χωριό είδαμε όλο σχεδόν το σόι του Φώτη! Τη θεία Κατερίνα τη ζωγράφο, την άλλη θεία που μας φίλεψε λαδένια και τυρένια και ένα τοπικό πικάντικο τυρί. Απλοί, υπέροχοι άνθρωποι.

Σειρά στην ξενάγηση είχαν οι εκκλησίες του χωριού, που δεν είναι και λίγες, και που φυσικά άξιζε τον κόπο. Ο Άγιος Χρυσόστομος, 17ος αι. Εκεί υπάρχουν και δύο εικόνες του κρητικού αγιογράφου Σκορδύλη. Η εκκλησία του Χριστού, στο κέντρο του κάστρου, 16ος αι., δίκλιτη με επίπεδη στέγη, όπου υπήρχε μια ξεχωριστή εικόνα-αντίγραφο, (η αυθεντική βρίσκεται στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών) και αναπαριστά τον αφιερωτή της εικόνας, που δέεται για την ασφάλειά του, καθότι ναυτικός, με όλα τα όργανα της δουλειάς του. Ο Ταξιάρχης, που εκεί βρίσκεται μια μαρμάρινη παλαιοχριστιανική Αγία Τράπεζα που βρέθηκε στον βυθό στο νησάκι του Αγίου Ευσταθίου τον 17ο αι. Η ξενάγηση  έγινε από τον ιδιοκτήτη της εκκλησίας με πολύ ζήλο. Φαινόταν ο άνθρωπος ότι ήταν λάτρης της Τέχνης. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η ξενάγηση στο χωριό.

Το απόγευμα μάθαμε ότι υπάρχει απαγορευτικό, και ότι ίσως έχουμε πρόβλημα για τη μετακίνηση  μέχρι τα  Πολλώνια.  Τα πράγματα τελικά κύλισαν ομαλά και φτάσαμε στον Αδάμαντα, το λιμανάκι της Μήλου. Είχαμε λίγο χρόνο στη διάθεσή μας και προσπαθήσαμε να τον εκμεταλλευτούμε όπως μπορούσε και ήθελε ο καθένας. Κάποιοι επισκεφθήκαμε το ναό-εκκλησιαστικό μουσείο της Αγίας Τριάδας που είναι πανέμορφος και μοναδικός. Δεν έχει τρούλο αλλά τρουλοκαμάρα. Είναι τρίκλιτος ναός και γεμάτος με παλιά εκκλησιαστικά είδη. Η αποκαθήλωση του Χριστού, εικόνα του 17ου αι. είναι καταπληκτική.  Υπήρχαν επίσης έργα του Σκορδύλη.

Έτσι, με μικρές βόλτες στο λιμανάκι, με καφεδάκι και κουβεντούλα  πέρασαν οι ώρες χωρίς να το καταλάβουμε. Κι εκεί, κοντά στις 11, έφτασε το πλοίο που θα μας έφερνε πίσω. Κι έτσι τέλειωσε κι αυτή η μοναδική, γεμάτη χρώματα, εξόρμηση.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Νανά που  οργάνωσε το ταξίδι αυτό, στον ΕΟΣ Ηρακλείου, στους εθελοντές Κιμωλίστες και σε όσους έβαλαν το χεράκι τους. Νομίζω ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα τον Φώτη, που είναι πράγματι θαυμάσιος άνθρωπος και μας συνόδευε κάθε μέρα. Και εις άλλα με υγεία!

Αφήστε μια απάντηση

[ + ]